Ik ken nog wel meer liedjes die de ‘Flappie behandeling’ verdienen

Amerikaanse rockster Todd Rundgren maakte onlangs een Engelstalige cover van ‘onze’ Flappie. Falder maakte een lijst van vier nummers die dit soort aandacht ook wel (misschien nog meer) verdienen.

Youp van ’t Hek heeft zijn ouwe Amsterdamse tengels dit jaar ferm om de nek van de Nederlandse media. In een jaar vol coronanieuws en racismeproblematiek staan de kranten op barsten. Maar toch weet meneer Hek zijn bebrilde neus tussen de pagina’s te wringen. In een briljante marketingmove beheerste Youp de, door corona gedomineerde kranten, door zélf corona te krijgen. Briljant. Daarna trok hij de ‘kwestie oudejaarsconference’ (wél of niet, spannend!) zo ver mogelijk uit; zoals je de topping van een kazige pizza met je tanden tot het breekpunt brengt. En nu melkt hij het laatste druppeltje publiciteit uit Flappie! Flappie nota bene, het nummer, dat weliswaar in de jaren ’80 als ontroerend werd ervaren, maar nu zo oud, ouderwets, en oubollig is dat elke luisteraar dat konijn al vanaf zin 1 doodwenst.

U vraagt: wat is er dan met Flappie? Ik antwoord: niet zo lollig doen, alsof u het niet in alle weekendkranten heeft gelezen. Nog één keer dan, voor diegenen die de mainstream media eng vinden. Het is echt waar. Amerikaanse rockster(retje) en producent Todd Rundgren heeft een Engelstalige cover van Flappie opgenomen. Nederland stond in brand. Alle nieuwsmedia berichtten erover. Af en toe werd zelfs de heisa bij FvD overstemt: waar Baudet voor zijn partij vocht als een drenkeling voor een beschimmelde boterham.

Van ’t Hek werd geïnterviewd en stelde zijn onverschilligheid ten toon. Nederland was blij. Rundgren ging iets te ver, en zei in een interview met Rolling Stone dat het een Nederlandse traditie was om elk kind zijn eigen konijn te voeren met kerst. Wij wisten daar niks van. Afijn, het mocht de pret niet drukken. Corona was een dagje verslagen.

Welke andere nummers verdienen buitenlandse aandacht, en wellicht een vertaling? Falder noemt er vijf.

5) Sammy – Ramses Shaffy

‘Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy!’ Sammy was het nummer dat Nederland overtuigde van de statuur van Ramses Shaffy. Vraag je het een pater, rabbijn of imam, dan gaat het nummer over een jongen genaamd Sammy. Een depressiva die gebogen door het leven gaat. Shaffy speelt de goede buur, en overtuigt de arme Sammy om zijn rug te rechten, en fier met opgeheven hoofd door de regen te schrijden. “Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want daar is het lekker nat!”. Een lied over moed, trots en de aanvaarding van het leven zoals het is… Vraag je het mijn oom Rob, dan gaat het over een penis.

3) Malle Babbe – Rob de Nijs

In 1974 zag Rob de Nijs verscheidene singles achter elkaar floppen. Hij besloot Malle Babbe, een nummer van Adele Bloemendaal, toch uit te brengen als single. Hij had het al een jaar eerder opgenomen, maar koos vanwege de – voor die tijd zéér – schunnige inhoud, om het Nederlandse publiek in bescherming te nemen, en een ander nummer als single te drukken. Met wat textuele aanpassingen (“Hoe vaak heb jij zo’n kop, / bezopen, stom en geil, / niet aan je borst gedrukt, / je lijf nat van z’n kwijl”, werd dan: (“Ik heb het vaak gezien / wanneer zo’n stuk verdriet / voldaan naar buiten kwam / en jou daar achterliet.”), werd het toch een grote hit. Een Engelse versie is vast een succes. Wel de schunnige versie dan. Dat kan in de tijd van ronduit onsmakelijke liederen als WAP (ik eet nooit meer macaroni) vast.

2) Het hondje van Dirkie – Wim Sonneveld

Sinds Flappie is de spreekwoordelijke aap uit de spreekwoordelijke mouw: Engelssprekenden houden van dode dieren-liedjes. En laat ons Nederlanders daar nou nét de beste in zijn. Het hondje van Dirkie (1960) is een vrij tragisch lied over een jongen die tijdens oorlogstijd een hondje adopteert: een vuilnisbakkenbeest dat wordt gehaat door iedereen in zijn pension, en als gevolg een tragisch einde heeft. Daar zullen de Todd Rundgrens van Amerika van smullen. Wel even oppassen dat het doodgooien van honden niet weer als Nederlandse traditie wordt gepresenteerd.

1) Zeg me dat het niet zo is – Frank Boeijen

Het is een mysterieus lied. Neem het stuk:

Ga je mee vanavond
Naar ons lievelings restaurant
Een tafel voor twee
Ik heb gebeld
Ze weten ervan

Raadselachtig. Waar weten ze van? Van het grote verlies dat de protagonist van het lied heeft geleden? Of is het gewoon een bizarre manier om te zeggen dat hij heeft gereserveerd? Aan het einde van het lied wordt duidelijk dat hetgeen wat we van meneer Boeijen moeten zeggen dat niet waar is, het verlies van een ‘zij’-figuur is. Het komt als een sonische gemoedsklap aan.

Dit alles, bezongen door een engel met een rookverslaving, maakt Zeg me dat het niet zo is de nummer één om de Flappie behandeling te ontvangen.