Tijdens The Witches (2020) zag ik mijn favoriete jeugdverhaal gemarteld worden

The Witches is de nieuwe vertelling van een oud Roald Dahl verhaal. Helaas is de nieuwe film beschamend slecht. Waarom verpest Hollywood onze jeugdverhalen?

Gisteren trok ik mijn gaspak uit de kast om de hervertelling van Roald Dahl’s De Heksen te bekijken in de dichtstbijzijnde bioscoop. Het boek las ik voor het eerst toen ik een tiener was. De doelgroep was ik toen al ontgroeid, maar ik was opgegroeid met de kinderboeken van Dahl, en oogstte regelmatig wat warmbloedige nostalgie door zijn werk nauwgezet te blijven volgen.

De Heksen bleef mij bij. Niet alleen omdat het ‘Vintage Dahl’ is, maar ook omdat het een daadwerkelijk griezelig verhaal is. Een aantal heksen, gedreven door een manische drang om alle kinderen op aarde te vernietigen, houdt een conventie in een chique Brits hotel. De enige die ze kan stoppen: een wattig, tenger kind dat al vrij snel wordt omgetoverd tot een muis. De angst werd me nog dieper in de keel gedrukt door de film, uit 1990. Die bijtijds zó eng was dat ik mijn jongvolwassen skelet uit mijn huid voelde kruipen.

En nu dus een hervertelling. Het verhaal is vrijwel hetzelfde als dat van het boek, met wat kleine (locatie-) wijzigingen. Het script is mede geschreven door Guillermo del Toro (The Shape of Water), de film is geproduceerd door Alfonso Cuaron (Gravity, Roma), en er zitten doorgewinterde filmsterren in als Stanley Tucci, Anne Hathaway, en Octavia Spencer. Het is een recept voor een Michelin filmervaring. Maar ergens is de dop van het zoutvat opengesprongen, want de films is vreselijk. Het is te hopen dat ze in de hemel (of hel, Dahl schijnt geen groot fan van de joden te zijn geweest) geen bioscoopzalen hebben.

The Witches speelt niet meer af in de vochtige kieren van een Brits landhuis. Het verhaal vindt plaats in Alabama. Een eerste totaal onnodige wijziging die niks toevoegt aan het verhaal. Nadat een klein jongetje genaamd Charlie een heks tegenkomt in een supermarkt, vlucht hij met zijn oma naar een chic eersteklas hotel. Waarom daar? Omdat ze daar nooit zullen zoeken, het is een: “rich white people” hotel. U leest het, The Witches vond het een prima idee om zijdelings ook nog even het racismeprobleem te tacklen.

De onnozele kijker zou vermoeden dat de film hiermee eindigt. Maar verhip, aldaar aangekomen, in het chique hotel, blijkt daar nou nét een heksenconventie te zijn. Wat een toeval. Snel komt Charlie erachter dat de heksen plannen hebben om alle kinderen van de wereld in muizen te veranderen, te beginnen met Charlie en zijn dikke hotelvriendje. Enzovoorts, we kennen het verhaal.

Anne Hathaway speelt topheks. Iets wat zij kennelijk interpreteert als over-the-topheks. Ze zet een vettig potje overacting neer waar de makers van The Wizard of Oz zelfs één wantrouwige wenkbrauw voor zouden optrekken. Medelijden voel je als kijker ook voor Stanley Tucci. Die na dik anderhalf uur door een rat in zijn penis wordt gebeten, en daarop een gezicht trekt waar zijn manager nog weken wakker van zal liggen.

De kindacteurs zal ik sparen, maar een toekomst als filmster zie ik niet in de glazen bol – om bij het heksenthema te blijven. Het grootste probleem echter, is dat de film niet griezelig is. De heksen zijn een stelletje weirdo’s, die als homokarikaturen uit de jaren ’50 met boa’s en extravagante hoeden door het hotel steigeren. Geen moment is je hartritme aangedaan. Ze kunnen nog zoveel computereffecten en scherpe tanden op het beeldscherm smijten, enger dan de papiermaché heksenkoppen van de film uit 1990 wordt het niet.

Na de film begon ik bijna aan mijzelf te twijfelen. Was het boek wel zo goed, en de originele film dan? Na twee dagen herlezen en herkijken: Ja! Ze waren zo goed!

Waarom zijn filmstudio’s er op berust om onze jeugdverhalen te herkauwen tot niemand ze meer lust? Wie zit hierachter. Is er een directeur, die als kind nooit naar de film mocht, en het nu voor iedereen wil verpesten? Welke snode genius geeft deze opdrachten?

Het begon bij Sjakie en de chocoladefabriek, de geüpdatet versie met een Johnny Depp die zich gedroeg als ’s werelds meest flamboyante kinderlokker. Die film was nog wel vermakelijk…

Heel anders was het bij Robocop, Total Recall, Carrie, Child’s Play, Clash of the Titans, Dumbo, Halloween, The Karate Kid, The Lion King, Jungle Book, Jungle Book nog een keer, Loft, Let the Right one in, en nog véél meer films die werden uitgeperst door de geldmachine van Hollywood.

En er staan er nog een aantal op de planning: Pink Panther, The Nutty Professor, Carrie (nóg een keer), The Planet of the Apes (100 films waren niet genoeg), Gremlins (Roald Dahl is zijn graf ondertussen al uitgedraaid), Big Trouble in Little China, en Labyrinth.

Mijn voorspelling: een remake van de bijbel (Het Níéuwe Nieuwe Testament). God wordt gespeeld door een zwarte vrouw, de ark van Noach is een speedboat, en Jezus is geen stoffige ouwe landloper, maar de leider van een breakdanceploeg die naar de nationale finales mogen.

Als u mij zoekt – ik zit in de kelder met een steakmes voor mijn boekenkast. Om mijn jeugd te beschermen…