We hebben een nieuw huis gekocht.
Omdat wij in een gewild stuk van Nederland wonen, was het trouwens nog niet zo makkelijk om iets geschikts te vinden. Maar dat deel van het verhaal ga ik jullie besparen. Makelaars, bezichtigingen, gesprekken met een hypotheekadviseur, de overspannen markt, boring.
Ons nieuwe huis daarentegen is verre van saai. Het zit vol hoekjes, verborgen kasten en vlierinkjes, die de kinderen inmiddels al hebben gereserveerd als mogelijke plek om een hut te bouwen. Vroeger deden kinderen dat trouwens buiten toch? Nou ja, dat terzijde. Verder heeft het huis een eclectische badkamer met een glanzend wasmeubel, tacky jarennegentigtegels en een systeemplafond. Ook de master bedroom heeft zo’n systeemplafond, met gouden strips erlangs. Mooi is het niet, maar het voldoet.
Met een beetje fantasie kan zo’n systeemplafond met gouden randjes – eventueel gecombineerd met wat spiegels en een rood hoogpolig tapijt – ook best doorgaan voor lekker vulgair. Vind ik.
Mijn vent vindt dat allemaal niet. Hij wil verbouwen. En het liefst zo veel mogelijk zelf, want “dat scheelt echt bakken met geld”. Kijk, als het allemaal lukt dan is dat natuurlijk een fijne optie. Maar heel eerlijk? Ik houd mijn hart vast. Als jonge jongen werkte hij een blauwe maandag als sjouwer in de bouw en hij heeft daar goede herinneringen aan. Zwaar fysiek werk, dat is het helemaal. Toch opmerkelijk dat hij zich heeft ontwikkeld tot iemand die zijn geld voornamelijk achter de computer verdient, maar ook daar ga ik het nu maar niet over hebben. Waar ik me zorgen over maak is dit: lichamelijke arbeid mag dan wel heel prettig en mannelijk zijn, het is niet hetzelfde als handig zijn. Meneer durft nog niet eens een peertje in een fitting te draaien zonder de spanning uit te schakelen, uit angst voor elektrocutie. Dus ik betwijfel of hij de juiste persoon is om zich intensief te gaan bezighouden met, ik noem maar iets, het bouwen van een nieuwe badkamer.
Ik geef toe, ik heb de afgelopen maanden best vaak wakker gelegen met Help-mijn-man-is-klusser-visioenen.
In mijn ergste nachtmerrie sloeg ik mijn vent met een waterpomptang tegen de grond, terwijl het puin onder mijn voeten kraakte en het bouwstof in mijn ogen prikte. Gelukkig hoeft het zo ver niet te komen, want we hebben een oplossing gevonden: een vriend met verstand van zaken heeft een nieuwe bad- en slaapkamer ontworpen. Een kennis die aannemer is doet het kluswerk met mijn vent als zijn assistent. Hij blij, ik blij.
Zelf hoef ik gelukkig niet zo veel te doen. Ik kom pas in beeld bij de afwerking, dat is meer mijn ding. Hoewel, er is wel íets wat ik moet doen: voorkomen dat de verbouwing financieel uit de hand loopt. Ja echt, volgens onderzoek is dat iets wat vaak gebeurt. En verdomd, als ik hoor hoe gezellig mijn vent aan het overleggen is met de ontwerper, de aannemer, de stucer, de timmerman, de tapijtlegger en de containerleverancier en als ik al die offertes vervolgens voorbij zie komen, dan houd ik alweer mijn hart vast.
“Ik ga geen politieagent spelen”, zegt hij als ik een kritische opmerking maak. Oh nee? Nou, dan moet ik dat godbetert maar doen!
Foto: Getty
