Wat wil je later worden als je groot bent is een tweewekelijkse rubriek van Falder, met bekende en minder bekende 50+ mannen.

De achterliggende gedachte: 50+ is het nieuwe 40+. We worden steeds ouder en blijven langer fit. Met als gevolg dat als we de 50 gepasseerd zijn, we nog heel wat wensen hebben. Sterker nog, steeds meer 50-plussers dromen over nieuwe levens en carrières; want we zijn nog lang niet uitgeleerd, -gespeeld en -gelachen. Kortom, wat wil jij later (nog) worden? Wat staat er bovenaan jouw bucket list – en waarom?

Ditmaal de beurt aan Sidney Brandeis, DJ, galeriehouder 9X Gallery en voormalig artiestenmanager. Wat wil hij nog bereiken?

‘Dolly werd al snel de hipste tent van de stad’

‘Vanaf jonge leeftijd was ik al erg bezig met muziek en vrat bladen als de Hitkrant en Popfoto. Ik was ook, onbewust, heel erg bezig met hoe alles er uitzag en wat de headlines van de artikelen waren. Later kwam er meer interesse in de muziek- en televisiewereld en dat is uiteindelijk ook mijn werkterrein geworden. Maar de hang naar entertainment zat er al vroeg in, ondanks dat niemand uit mijn familie daarin werkte of iets mee had.

Inmiddels ben ik eigenaar van 9x Gallery, een online galerie die gespecialiseerd is in popfotografie, waarbij ik als curator nauw samenwerk met fotografen Govert de Roos en Gijsbert Hanekroot. Beiden hebben een enorm aandeel gehad in de Nederlands popfotografie voor bladen als Hitkrant en OOR. Toen ik Govert 25 jaar leerde kennen tijdens een shoot in zijn studio kwam ik erachter dat hij de fotograaf was van de bladen die ik als kind letterlijk had gespeld en waarvan de beelden nog op mijn netvlies gebrand stonden. We werken nu een paar jaar samen en ik ben dagelijks met zijn immense archief bezig. Dat is dus gewoon alsof ik de hele dag de Hitkrant mag lezen.

Daarnaast ben ik DJ en draai ik in een Corona-vrije wereld drie à vier keer per week. Dus ik ben nog altijd (heel) veel met muziek bezig en voor mijn sets altijd op zoek naar nieuwe dingen. De combi van mijn twee werkzaamheden heeft mij erg gelukkig gemaakt en ik kan er ook nog eens leuk van leven.

Nooit gepubliceerde foto van John Lennon

Wat ik heb geleerd is dat geduld vaak heel goed kan werken, maar dat van uitstel, te lang wachten automatisch afstel komt. En mijn dromen zijn wel vaker veranderd, maar je past je aan aan de omstandigheden. Toen de eerste lockdown begon, wist ik meteen dat ik voor langere tijd niet achter de draaitafels zou staan en dat mijn belangrijkste inkomstenbron dus verdween. Ik ben letterlijk op diezelfde avond nog aan de slag gegaan en heb aan Govert mijn plan voorgelegd. We werkten al samen, maar op een rustiger niveau on the side.

Hij ging compleet mee in het plan en ik heb daarom tijdens de hele Corona-periode geen moment stilgezeten. En zo zijn wij beiden die periode heel mooi doorgekomen, hebben we onwaarschijnlijk veel lol en verkoopt zijn werk erg goed. En zo ben ik onderweg ook met Gijsbert – in de jaren ‘70 dé hoffotograaf van OOR – gaan werken. Om door die archieven heen te gaan levert veel geluksmomentjes op. Zo ontdekte ik bij Gijsbert een nooit gepubliceerde foto van John Lennon die ook nog eens te gek is. Kan ik dagenlang blij om zijn.

Fotografie Govert de Roos

De legendarische studentendisco Dansen bij Jansen

Ik heb nooit een midlifecrisis gehad. Wel een opeenstapeling van burn-outs als ik er achteraf over nadenk. Ik ben jarenlang artiestenmanager geweest (onder anderen van Johnny Kraaikamp sr. en brutale meiden Tatum Dagelet & Jennifer de Jong, red.). Dat was een lange tijd leuk, maar bracht uiteindelijk ook veel gekken met zich mee. Als het om aandacht en aanzien gaat, doen mensen idiote dingen, zowel voor als achter de schermen. Ik had al lange tijd geen zin meer in die business, begon het zelfs te haten, maar wist niet wat ik als midden veertiger als nieuwe job kon opstarten. En achteraf wijt ik dat laatste wel aan een burn-out, waardoor ik alles niet meer goed en helder zag, maar dus ook niet in de gaten had dat het een burn-out was.

Pas toen ik mijn bedrijf al dan niet noodgedwongen had stilgelegd kwam er lucht. Niet lang daarna, ik was inmiddels 46 jaar, mocht ik een avondje in de pas geopende Disco Dolly in Amsterdam draaien. Het was eigenlijk een eenmalig ‘for old times sake’ dingetje. Op die locatie zat vroeger de legendarische studentendisco Dansen bij Jansen waar ik in de jaren ‘90 lang als DJ heb gewerkt en de nieuwe eigenaren kwamen daar als jonge gastjes vaak over de vloer. Die ene avond in Dolly beviel ze zo goed dat ik vrijwel meteen werd gevraagd om een vaste avond te draaien.

Dolly werd snel de hipste tent van de stad en ik vloog daar gewoon gezellig in mee, waardoor er ook andere opdrachten kwamen. Een halfjaar later draaide ik gemiddeld vier sets per week, kon ik er leuk van leven en doe ik dat nog steeds.

Toen is mij wel eens verweten dat ik daar ging draaien vanwege een midlifecrisis. Maar dat was het zeker niet. Ik probeerde niet iets te herbeleven of een jonge god te spelen, ik wilde gewoon lekker plaatjes draaien en een zaal op z’n kop zetten. En ik had nooit verwacht dat ik dit ooit nog als echt werk kon gaan doen. Want wie zat er nou te wachten op een iemand van midden 40 die na vijftien jaar weer als DJ aan de bak wil?

Het klinkt zelfs een beetje zielig als je het zo leest. Maar het ging me om de sfeer, de mensen en ik wilde gewoon meedraaien in het systeem dat zij hadden bedacht; zonder uitzonderingspositie en vooral ook even zonder enige verantwoordelijkheid die ik tijdens al die jaren als manager had. Dolly en de mensen met wie ik werkte, waren als een warm bad. Ik ben weliswaar vaak twee keer zo oud als m’n collega’s, maar daar is werkelijk nooit een onvertogen woord over gevallen. Gewoon lekker werken, niet zeiken en vooral niet in het verleden leven. Ik ben sindsdien erg gelukkig.

Roze wolk

Als ik mijn huidige werkzaamheden, en zeker de combinatie, zolang mogelijk kan volhouden zou dat heel mooi zijn. Wanneer mijn leven geslaagd is? Wat is geslaagd? Ik verdiende op een gegeven moment erg leuk geld, maar was toen ook doodongelukkig; dat had niet zozeer met dat geld te maken, maar geluk kan je dus niet kopen.

Het ultieme gevoel van geslaagd ‘voelen’ had ik op mijn 50^ste verjaardag. Ik had iets van 120 mensen vanuit mijn hele leven uitgenodigd, onder wie ook mensen die ik 30 of 40 jaar niet had gezien maar door social media wel contact mee had. En dat was fantastisch! Vooral omdat al die mensen, van wie velen elkaar niet kende, allemaal een topavond met elkaar hebben gehad. Iedereen klikte met elkaar en dat gaf mij een waanzinnig gevoel. Dat je de juiste mensen hebt overgehouden.

Verder kreeg ik die avond als cadeau dat de bovenzaal van Disco Dolly naar mij werd vernoemd – dat was persoonlijk best een dingetje – en riep mijn vriendin keihard ‘ja natuurlijk!’ toen ik haar ten huwelijk vroeg. Door dat alles bij elkaar heb ik daarna een week op een roze wolk gezeten en ik wens dat iedereen minimaal één keer in zijn of haar leven toe. Nu drie jaar later kan ik nog steeds teren op die avond, en ik denk dat ik dat aan het eind van de rit nog steeds zal doen. Dat is een fijn vooruitzicht, zeker als dat eindpunt nog even duurt.

Steeds groter en gekker

Het enige wat echt nog op mijn bucket list staat, dat is afgelopen jaar wel een droom geworden, is om een keer een eigen fysieke galerie te openen. Afgelopen jaren hebben bewezen dat ik mijn doelgroep goed kan bereiken en een hele fijne klantenkring heb opgebouwd, dus ik denk dat dit goed kan gaan lopen.

Op dit moment werk ik aan ‘De 50 van Govert de Roos’, een project om binnen drie jaar vijftig verschillende exposities met foto’s uit zijn archief op te zetten, met iedere keer een andere insteek en iedere keer op een andere locatie. Het is een leuke creatieve klus en de eerste drie exposities zijn binnen een maand al een feit. We openden met een Hazes-expositie in Madame Tussauds, een unieke locatie en daarom juist leuk.

Het is het hard werken, zeker omdat ik het iedere keer wil overtreffen en nu al weet dat het uiteindelijk steeds groter en gekker gaat worden. Maar Govert en ik hebben er zoveel lol in – het is echt een van de leukste klussen ooit.

En dan na die drie jaar, als ‘De 50’ klaar zijn, een tandje rustiger aan met een eigen galerie. Klein bescheiden op een mooie plek, gespecialiseerd in pop- en entertainmentfotografie. En daarnaast blijven DJ-en tot ze me uit mijn booth moeten takelen.’