Ondanks zijn ontvlambare reputatie is Sean Penn in zijn puissante suite in het chique Bristol Hotel de hoffelijkheid zelve. Zeker, de angry young man van weleer, zit nog ergens in Sean Penn, maar hij is tijdens het onderhoud met Falder, relaxed, al ziet hij er eerlijkgezegd niet zo uit. Hij is geheel op z’n Johnny Cash in het diepzwart gekleed. Zijn kakatoekapsel heeft vandaag nog geen kam gezien en het oogt alsof het net onder stroom heeft gestaan. Zijn gezichtsmimiek is hetzelfde als van een kleuter, één seconde voordat het in huilen uitbarst. “Tja, als je naar mijn kop kijkt, zou je toch denken dat ik vaker voor comedy’s gevraagd zou worden”, grijnst de tweevoudig Oscar-winnaar. ,,Maar ik ben meer van de zware kost. Daar ben ik kennelijk in gespecialiseerd. Joh, je zegt ook niet tegen een hartchirurg, nadat ie net iemand heeft geopereerd. En morgen doe je een hersenoperatie?” Weer die grijns.
‘Ik vind de meeste films kut’
“Ik ga bovendien altijd heel autistisch met rollen om, terwijl ik tegelijkertijd een kinderlijk enthousiasme wil bewaren, maar niemand, geen regisseur of tegenspeler, mag een stukje van mijn personage afpakken. Ik wil dat niet.” Al vindt hij, geeft hij toe, steeds minder bevrediging in acteren. ,,Ik mis de kick die ik normaal gesproken wel kreeg. Ik twijfel een beetje aan de blijvende waarde die het heeft. Zo diep zit het niet meer. Het grijpt mij niet meer zo als vroeger.’’ De in Malibu residerende Hollywood-veteraan is niet alleen kritisch op eigen projecten, maar vooral ook op die van zijn niét gewaardeerde collega’s. “Ik probeer mijzelf te beschermen, door bijkans nooit naar de bioscoop te gaan. Want de meeste films die succes hebben, die vind ik kut. Sterker nog: ik voel dan een blinde woede jegens de filmmakers. En ik wil dan zelfs meteen Hollywood uit, wil er niets meer mee te maken hebben. Joh, toen ik jong was, in de seventies, beleefde Hollywood z’n laatste glorietijd. Als je mij vraagt: welke film maakte het meeste indruk op je, dan zeg ik: Scarecrow met Gene Hackman en Al Pacino, terwijl een jonge acteur van nu waarschijnlijk een blockbuster zal noemen, waarin opeens 29 alien-armen uit een auto komen.” En in tv-producties zal hij ook niet snel opduiken. “Ik trek dat medium gewoon écht niet. Al die series. Ik heb er geen enkele ooit bekeken.” Sean steekt in Parijs (‘Fijn, hier zitten geen paparazzi’) nog een peuk op en mijmert: “Het blijft lastig om geen sell-out te worden, maar als je mijn leeftijd hebt, dan worden de dingen die je ooit tof vond, vanzelf weer cool”. Knipogend: ,,I don’t go with the flow. I go with my flow.”
‘Ik hou nog steeds van Madonna’
Penn ziet er overigens strak en getraind uit. Is ie bezig met een actiefilm? ,,Ha, ik hoef echt op mijn sixpack en triceps te trainen. Die heb ik altijd al. Ik hou ervan om in shape te blijven. In mijn carrière is het vaker andersom. Dat ik juist niet fit moet zijn voor een rol.’’ Waar hij vroeger steevast na een privé-vraag woedend wegbeende (of de journalist liet verwijderen), is hij nu verfrissend openhartig over beroemde ex-en als Madonna (‘Ik houd nog steeds van haar’) en Charlize Theron, een relatie die met enige verbazing werd ontvangen. Sean: ,,Zo plots was het niet. Ik kende haar al zo’n twintig jaar. Wij waren al vrienden. Ik vond haar een superslim wereldwijf.’’ En de MeToo beweging mag dan heel Hollywood in zijn greep hebben, Penn blijft er opvallend nuchter onder. ,,De meeste vrouwen, die ik spreek, en dan heb ik niet over alleen actrices, vinden dat dat hele MeToo niet representatief is voor wat er echt speelt. Het verdeelt mannen en vrouwen alleen maar meer. En tegen mensen, die deze uitspraak uit hun verband willen halen, zoals zo vaak, zou ik willen zeggen: go fuck yourself.’’
