De auto van tegenwoordig is een display van pure weelde. Verzin het en het zit erop of erin. In prettige koelte zweven we comfortabel van A naar B onder de zoetgevooisde klanken van Spotify. De boordcomputer regelt het allemaal voor ons.
Nee, dan in de jaren 80. Reclameman heeft het aan den lijve ondervonden.
Onze eerste auto was een Renault 6, fel oranje, die voor 500 gulden van eigenaar wisselde. Het dasboard oogde als een onttakelde stuurhut van een Duitse onderzeeër uit de Tweede Wereldoorlog.
Groot dun stuur, een choke, een kilometerteller en drie knopjes voor het licht. Bedrading hing gewoon los onder de stuurkolom. Schakelen verliep via een zogenoemde ‘bokkenpoot’ in het dashboard die je met veel geweld of wel naar voren duwde dan wel naar achteren trok. Het enige comfort was de super vering. De verwarming – een schakelaar voor warm of koud – in deze 6 bleek al snel geen partij voor de ijskoude winters van toen.
Het was ook in die tijd dat Fiat de Panda (1983) lanceerde, een eenvoudig en onooglijk blik op wielen waar je niet – nu zeker – dood in gevonden wilde worden.
De kracht van dit model zat hem echter in de fantastische marketing en reclame.
De jongens van de creatie bedachten namelijk – geheel ten onrechte natuurlijk – een bijna mythisch beeld van dit wondertje op het asfalt.
Als we de reclamejongens mochten geloven had de Panda een supersonische snelheid als van een Ferrari, een laadruimte zo groot als een vliegveldhangar en was hij zo zuinig als drie Zeeuwse meisjes in een crisisjaar.
De gelukkige berijder lachte iedereen keihard uit. Alleen de politie dan, hoewel die ook voor gek stond in een 2e spotje waarin de Panda chauffeur zijn auto even uit het zicht van de snelweg parkeerde. Zo was Fiat op alle fronten de winnaar. En dat was ongekend hard lachen voor Fiat, de reclamejongens en de kijkers…
Foto: Shutterstock
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
