Het lichaam stokte weer even. Bijna 60 en dan krijg je – Falder Sjaak – opeens op Eerste Kerstdag te horen dat je diabetes hebt. Daar lig je dan in het ziekenhuis met een insulinespuit. Geen eten, alleen zout water via een infuus. Omringd door drie op zich charmante dames van bijna 80 jaar en allemaal terminaal. Kijk, dat zet je weer even met beide benen op de grond. Een lesje in nederigheid. Ik besef dat het altijd nog erger kan.
Heb je ooit zo zout gegeten?
En suikerziekte? De afkickperiode is heftig, want ik wilde nog weleens een pak speculaas of een chocoladeletter achter elkaar wegproppen. Ook vaarwel pasta, rijst en aardappelen. Overload aan koolhydraten. Drie pilletjes per dag. Veel vlees en groenten. Geen straf. Denk ook aan de voordelen: diabetes is geen doodvonnis, het is juist een wake up call. Oké, ik ga niet de EO eikel uithangen, maar ik let nu veel beter op mijn voeding en ik train nog fanatieker dan ik al deed. Het is ingrijpend, want chronisch, maar het lichaam past zich weer aan. Jaja, we worden ouder, maar we zijn nog niet dood. Never give up, is ook hier de boodschap.
