De racefiets wacht geduldig bij het schuurtje, blinkend in de zon, harde bandjes, gesmeerde ketting en gevulde bidon. Je staat op het punt je zeemleren broek aan te trekken, roept je vrouw: ‘Henk, ben je klaar voor de meubelboulevard?’
Verrek, helemaal vergeten! Het is Pasen en we zouden nu eindelijk banken gaan bekijken want die van ons is tot op de draad versleten. Achteraan aansluiten in de file van immens verveeld kijkende huisvaders en jengelende kinderen terwijl de vrouwen op hun paasbest hun grootste glimlach trekken.
Nooit begrepen waarom je uitgerekend met Pasen naar een meubeltrefpunt moet om dan je nieuwe meubels te gaan scoren.
Enfin, Henk kan er niet onderuit, want beloofd is beloofd en dus hup naar Meubelstad.
Hij maakt nog even excuses aan zijn racefiets en stapt in de auto. Net als duizenden anderen.
Na het parkeren sluit de familie aan bij de inderdaad honderden andere bezoekers. Irritante clowns en mannen in Paashaaspakken proberen de sfeer nog enigszins op te leuken, maar daarin slagen ze jammer genoeg niet in. Na een half uur is de aandacht spanne van de kids al gereduceerd tot nul terwijl Henk zich oplaadt voor de zoveelste orale geselgang van een subliem aangeklede verkoper.
Een bezoekje aan een meubelboulevard is bijna synoniem aan de 12 statiën die Jezus moest ondergaan voordat ze hem aan het kruis nagelden.
Op de top van Golgotha wacht de reeds lang verwachte bevrijding. Toch? Nee. Na 26 winkels heeft de vrouw nog altijd geen keuze kunnen maken. ‘Laten we terug gaan naar de eerste winkel, daar stond die groene en die vonden we allebei leuk.’ Henk denkt: ‘Ja, zeker, maakte mij niet uit welke bank we kiezen als ik maar zo snel mogelijk naar mijn fiets terug kan.’
Maar het zonnetje verbergt zich al half achter donkere wolken en de klok wijst 16.00 uur.
De Paashaas drukt hem nog 6 chocolade eitjes in zijn hand en geeft hem een bemoedigend schouderklopje.
Foto: ANP
