Sinds ik een etmaal doorbracht op de USS Enterprise, kan ik het Top Gun-wereldje een beetje op waarde schatten. Het is een orgie van adrenaline, testosteron, serotonine en alle lichaamssappen, die bij angst opeens gaan stromen. Dat begon voor mij al op de Schotse luchtmachtbasis Prestwick, waar een C-2 Greyhound mij oppikte. Dit is niet je reguliere Transavia-charter naar Malaga, maar een vliegtuig, ontworpen voor afschrikking en oorlog. Zoveel bleek toen de propjet boven de Atlantische Oceaan opeens een duik maakte richting zijn drijvende basis. Zodra de clearance van de tower komt, moet (móet) de Greyhound acuut (ácuut) landen. Het is namelijk dringen in de lucht boven de USS Enterprise. De 90 gevechtstoestellen zijn altijd in vol bedrijf. Dus marges bestaan niet en nooit.
Opstijgen met stoomkatapult
Zeker niet bij de landingsprocedure op de baan van zo’n krappe 300 meter. Trouwens, landing? Het voelde als een gecontroleerde crash. Toen de landingshaak één van de strakgespannen kabels op het dek pakte, leek het alsof wij in één letterlijke klap stilstonden. Er knalde gemakkelijk 7G door mijn lichaam en ik had het idee alsof al mijn organen achter in het toestel lagen, dat wonderlijk heel bleef. De landing was misschien heftig, maar het opstijgen bleek wellicht nog hachelijker. Ik werd letterlijk afgeschoten met een stoomkatapult. Het was (weer) een aanslag op mijn lichaam. Daarom moest ik van de bemanning in mijn seat ook per se alvast de – brace, brace, brace – crash-houding aannemen. Wat daarop volgde is eigenlijk een omgekeerde crash. Mijn lancering met de stoomkatapult voelde weer als 8G door je mik. Sterker nog: iedereen aan boord – ik, de militairen, de piloten – ervoeren wegens de druk op het hoofd een ‘brown out’, de laatste fase voor een black out. Heftig. Als ik nu aan boord zit van een KLM-vluchtje en de gezagvoerder waarschuwt voor turbulentie, dan kan ik alleen maar lachen.
