Militaire waakzaamheid, daar moesten anderen maar voor zorgen. Dat vond ik ook ik in die tijd. Wat was ik blij, toen ik hoorde dat iedereen uit geboortejaar 1959, en daar viel ik ook onder, sowieso niet werd opgeroepen. Als mij deze vrijstelling niet zo gemakkelijk in de schoot was geworpen, weet ik zeker dat ik alles eraan had gedaan, om tijdens de keuring afgekeurd te worden. Al mijn vrienden deden dat. Sommige hadden goede echt goede reden daartoe. Bijvoorbeeld vanwege pacifistische of religieuze overtuigingen. Of omdat zij bang waren dat ze hun bestaande baan zouden verliezen. Maar ik had er gewoon geen zin in en zou het hebben gegooid op gezondheidsredenen. We kenden allemaal de trucjes: een gepelde ui onder je oksel, waardoor je zwaar misselijk werd tijdens de keuring. Of net doen alsof je een spraakstoornis had. Je naam verkeerd spellen op het medische formulier om zo te doen alsof je dyslectisch was. Homoseksualiteit, al dan niet faken, was trouwens in die tijd ook een goede reden om afgekeurd te worden. Ik had zelfs een vriend, die beweerde dat hij een hekel had aan aardappelen. Tegenover de arts hield hij voor dat hij daarom niet in dienst kon, omdat soldaten dagelijks piepers voorgeschoten kregen.
Beetje dom
Met terugwerkende kracht kunnen we gerust stellen dat we naïef waren. Juist dankzij de enorme militaire kracht van de NAVO destijds was er geen Rus die eraan dacht om binnen te vallen. Hoe dreigend de situatie toen ook leek. Nu hangt er een inktzwarte wolk in het oosten, van waaruit het dondert en bliksemt. Duitsland wil nu de dienstplicht weer invoeren, om voorbereid te zijn op een eventuele oorlog. Stel dat we nu in Nederland zouden volgen? Zouden we er weer alles aan doen, om niet de soldatenplunje hoeven aan te trekken? Eerlijk gezegd voelt de tijd nu gewoon anders aan.
Beeld: Getty
