Mick & Keith. The Glimmer Twins. Jagger/Richards. Heel casual, beleefd en bescheiden bijna zitten ze in München tegenover mij. Alsof het niet bij leven en welzijn de grootste rock-iconen ooit ever zijn. We schrijven 2003 en de heren doen een rondje interviews ter gelegenheid van hun Licks-tour, waarmee ze hun 40 jarige bestaan vieren. Toen al een eeuwigheid, of zoals Richards weet: ,,Je hebt de zon, de maan, de lucht, die je inademt en The rolling Stones.’’ Bij Jagger schiet in het chique museumpaviljoen bij de Englischer Garten al wat grijs door de slapen en hij heeft een joggingbroek aan. Keith is op zijn Louis XVI-tafeltje voorzien van een ‘toolkit’, zijn particuliere benaming van een screwdriver.
Bijna-doodervaring met Jagger
Maar net als ik op het analoge (het is immers nog 2003) recordertje wil drukken, krijg ik een bijna dood-ervaring: het apparaat loopt vast. Resoluut pakt Sir Mick de recorder van tafel en drukt met enige autoriteit op een paar knoppen (hij zal vast duizenden van die dingen in zijn carrière hebben gezien) en prompt zijn we weer in de lucht. ,,It’s rolling’’, zijn meteen Jagger’s eerste woorden op die tape. Keith is al even sportief. Na de tête-à-tête wilde ik ongevraagd nog even een selfie avant la lettre met hem maken. Niet voor mijzelf (tuurlijk niet), maar ter publicatie, dat spreekt. Zijn geblokte bodyguard (ex-SAS) ontploft en wil fluks een nekklem toepassen, totdat Keef volstrekt relaxed een arm om mij heenslaat en met zijn Jack Nicholson-grijns voor ons cameraatje poseert. Pleased to meet you. Richards: ,,Mijn grootste angst is, dat ik arrogant word, want in dit spelletje, kan je zomaar denken dat je speciaal bent.’’
