Ingrid: ‘Buiten hoor ik al uren een eentonig geluid. Een langzaam bonkende hoofdpijn maakt zich van mij meester. Verlangend kijk ik naar buiten voor een hap frisse lucht. Maar als ik de chaos in mijn achtertuin zie beneemt die me de adem.
Het lijkt wel een slagveld. Overal blubber en zand. En ergens tussen al die prut staat mijn meneer met een grote grijns en een zoemende hogedrukreiniger. Hij heeft de tijd van zijn leven. Het is net als mannen en fik. Niks leuker voor een kerel dan barbecueën.
En dat geldt ook voor die hogedrukspuit. Dat is zijn domein. Hij verheugde zich er al weken op en vandaag is het dan zover. Hij staat al uren tot aan zijn enkels in de smurrie. Met lede ogen zie ik overal spetters aarde vermengd met onkruid. Op mijn net gezeemde ramen zie ik klodders met drab langzaam naar beneden glijden. Zou het ooit nog goedkomen?
Als ik later met de hond het huis uit vlucht voor een blokkie om, hoor ik het gezoem opeens overal. Ik kom zeker vijf blije buurmannen tegen met dezelfde grijns en dito hogedrukspuit. Zouden ze het soms afgesproken hebben? Mijn buurvrouwen zitten verschrikt achter de ramen te wachten tot deze ellende weer voorbij is.
Misschien kan ik volgend jaar met de buurvrouwen afspreken om op deze Nationale Hogedrukspuitdag fijn op stap te gaan om niet weer in deze bende te hoeven zitten? Dan kunnen de buurmannen inclusief mijn meneer weer lekker hun gang gaan. Regel ik ook alvast de glazenwasser…’
Dit artikel verscheen eerder op Franska.nl
