Als journalist interview ik veel vrouwen – maar liever mannen. Mannen zeggen altijd ‘ja’ als je hen om een interview vraagt, of ze nou wat van het onderwerp afweten of niet. Vrouwen twijfelen of zij wel de juiste persoon zijn. Meestal komen ze tot de conclusie dat iemand anders er net meer vanaf weet en verwijzen je de door. Vind je het gek dat er vooral mannen in talkshows aan tafel zitten?
Hetzelfde geldt trouwens voor medicijnen. Vrouwen schreeuwen moord en brand omdat nieuwe medicatie vooral op mannen getest zouden zijn. Dat kan wel zo zijn (al is het minder het geval dan ze denken), maar wat je nooit hoort is dat veel vrouwen ervoor bedanken om proefpersoon te zijn. Ze hebben wel wat anders te doen.
Controle
Het probleem is dat ze altijd overal controle over willen hebben. Na afloop willen ze de tekst van het interview “nog wel even inzien”. De meeste geïnterviewden zeggen dan gelijk dat het prima is, maar een kleine groep gaat de hele tekst herschrijven. De herschrijvers, die totaal uitgaan van hun eigen verhaal en niet nadenken over de lengte van het stuk of het publiek waarvoor dat stuk bestemd is, dat zijn in mijn ervaring 95 van de 100 keer vrouwen.
Hormonaal gegeven
Het moet een hormonaal gegeven zijn. Of worden meisjes zo opgevoed dat ze altijd over alles controle moeten houden? Want gek genoeg zie ik vriendinnen geregeld bij hen thuis precies hetzelfde doen. Ze proberen taken in het huishouden te delegeren aan hun man – en slagen daar dan toch niet helemaal in. Want hij doet het niet zo goed als zij het zou doen. En dus doet zij het maar weer.
Vrouwen, laat eens los. Bemoei je niet met alle details. Als je iets aan een ander overlaat, laat het dan ook bij die ander. Daar wordt het leven voor iedereen leuker van.
