Een vertelling gecentreerd vanuit een 19de eeuws Amsterdams bordeel, daar wisten regisseur Paul Verhoeven en Producent Rob Houwer wel raad mee. En omdat het toch 1975 was, bleek alles geoorloofd. Dat de speelfilm vooral draaide om vlees, van zwak (bij alle mannen) tot vrouwelijk (voornamelijk Monique van de Ven als Keetje), trok weer miljoenen naar de bioscoop. Als Paul nu weer zo’n film zou maken, dan kreeg hij acuut een feministische tsunami over zich heen. Al bleek Keetje uiteindelijk het sterkste karakter in de film te hebben. Inderdaad: typisch weer een Paul Verhoeven-motief.
Frivoliteit en verstikkende armoede
Ook laat hij Rutger Hauer (een rijke bon-vivant) weer om haar heen draaien en we zien ook een piepjonge Peter Faber als flierefluitende kunstschilder. Gelukkig laat Verhoeven het niet bij de frivoliteit. De verstikkende armoede van de 19de eeuw laat hij ook zien als Keetje’s familie vanuit Friesland vertrekt naar Amsterdam voor een beter bestaan. Geldgebrek zorgt echter al snel voor moreel verval, waardoor de intelligente Keetje zo’n beetje de prostitutie in wordt geduwd. Toch werkt ze zich op in de gegoede kringen, waarbij haar socialistische sympathieën de dan deftige Keetje wel bijna de kop kosten.
In Amerika heette Keetje Tippel ‘Hot Sweat’
Keetje Tippel was niet alleen in Nederland een hit. Dat de Engelse titels Hot Sweat en Katie’s Passion waren, zal daar wellicht iets mee te maken hebben gehadd. Eervolle vermelding gaat naar cameraman Jan de Bont, die de jaren tachtig van de 19de eeuw prachtig vastlegde, evenals de fruitige Monique van de Ven, destijds zijn liefje. Verhoeven is nog steeds trots op zijn werk in de jaren zeventig. Paul: ,,Ik denk echt dat de Nederlandse film vanaf 1980 de nek is omgedraaid. Het kan toch niet, dat er in de zeventiger jaren een echte Nederlandse film was en dat het nu, met een enkele uitzondering gewoon afgelopen is, nietwaar? Niemand draait er meer, niemand krijgt een kans meer om te draaien, en verder is iedereen weg.’’ Hear, hear!
