Campert is en blijft de kampioen van het confronterende gedicht, de meedogenloze observatie, de harde mening en de stille emotie. De absolute meester van de scherpzinnige waarneming van het altijd bijzondere leven.
‘Het leven is een elastiekje. Je rekt het uit tot het knapt. Waar je mee begint, daar eindig je mee.’ Uiteraard haal je alles uit het leven, wil je altijd een nieuwe uitdaging aangaan. Stoppen? Nooit versagen, nooit capituleren. Tot het besef komt dat je wellicht voldoende hebt gezegd en geschreven. Wat rest is zoete herinnering en gelaten berusting. Een man van 88 jaar mag capituleren, mag glimlachend rondkijken en doelloos verwonderd raken. Respect, meneer Campert en bedankt! Laat ook dit een les voor ons allen zijn.
'Zonder jaloezie geen poëzie'
De bundel autobiografische schetsen Te vroeg in het seizoen uit 2014 is een ode aan de herinnering, het schrijven en het vergeten. Als reflectie op het begin van de week een gedeelte uit het gedicht Neus en snoep:
‘Ik loop van kleinigheid naar kleinigheid en dat op een kleiner wordend gebied. Mijn leefgebied is onderhevig aan krimp. Ik reis bijvoorbeeld nauwelijks meer. Het is me te omslachtig en vermoeiend geworden. En misschien heb ik wel genoeg gereisd. Aldus ik, in mijn bekentenissen van een heer op leeftijd. Omdat ik ook langzamer loop en daarbij vaker stilsta, weet ik bij mezelf de indruk te wekken dat mijn gebied niet veel kleiner is geworden. Het grote overzicht is nooit het mijne geweest, maar details zijn nu wel erg belangrijk geworden.’
Leuk bericht? Like ons op Facebook.
