Caligula is een film waarvan zelfs de Romeinse keizers zouden zeggen: ,,Dat is een beetje te veel, jongens.’’ Dit hallucinante werkje uit 1979 bleek een bizarre mix tussen klassiek acteren en vrij expliciete seksscènes. Want picture this: een cast van gerenommeerde acteurs, met namen als Peter O’Toole en John Gielgud, die nog Ibsen hebben geacteerd op de meest prestigieuze toneelplanken ter wereld. Ze worden samengebracht voor een epische historische film. Althans, dat denken ze. Maar dan, de schok van hun leven! In plaats van het spelen van nobele keizers en eerbiedwaardige senatoren, worden ze geconfronteerd met, laten we zeggen, minder nobele activiteiten op het doek.
Beetje bloot niet erg
Het was alsof ze dachten dat ze deelnamen aan een Shakespeare-stuk, maar uiteindelijk op een ongepland uitje in een parenclub uitkwamen. En dan is er nog Malcolm McDowell, de arme ziel die zijn veelbelovende carrière als de krankzinnige keizer Caligula zag verdampen. Zijn Oscarwaardige talenten werden begraven onder orgiën van geweld en seks. Helen Mirren, de female lead, speelde haar rol zonder blikken of blozen en misschien was ze gewoon zo goed dat niemand haar naakte aanwezigheid opmerkte. Ach, laten we eerlijk zijn, als je in een film zit waar mensen ongevraagd hun hoofden en handen verliezen, is een beetje bloot niet het ergste wat er kan gebeuren.
Do as the Romans Do
Wat Caligula onderscheidt van andere historische drama’s is de overdreven weergave van geweld en seks. Het lijkt erop dat de regisseurs ‘less is more’ overboord hebben gegooid en hebben besloten dat meer gewoon beter is. We begrijpen dat het leven onder een Romeinse tiran niet bepaald tof was, maar een beetje terughoudendheid had hier geen kwaad gekund. Het is des te vreemder dat decors en kostuums verbluffend waren en dat er zelfs gedegen historisch onderzoek is gedaan. Ach ja, When in Rome en Do as the Romans Do kreeg met Caligula een geheel andere betekenis.
