We schrijven eind jaren zeventig. Locatie: ons dorp, waar iedereen elkaar kent. Opeens liep daar tussen de oliebollenkraam en schiettent een dame, gehuld in een blauwleren jumpsuit, die haar rondingen benadrukte. ‘Jerney Kaagman,’ zo stootten wij elkaar aan. ‘Het is haar echt.’ Niemand die haar aan durfde spreken. Die avond trad ze met haar band Earth&Fire in ons dorpshuis. Kaartjes waren weken uitverkocht. Jerney Kaagman (geboren: 1947) stond aan de top. Earth&Fire stond al wekenlang op nummer 1, met hun hit ‘Weekend’.
In de bruisende jaren zeventig was het Nederlandse muzieklandschap een totaal andere wereld. Het was een tijd van creatieve vrijheid en onafhankelijkheid. Earht&Fire scoorde hit na hit met nummers als ‘Wild and Exciting,’ ‘Storm and Thunder’ en ‘Memories.’ Het leven als popster was intens. In een van haar weinige interview, in de Groene Amsterdammer, zei ze: ‘Het draaide om rondhangen. Van huis weg, apparatuur opzetten, soundchecks doen, wachten op technici, wachten op anderen. Je bent er, maar eigenlijk ook weer niet. Je vult de tijd met lezen of kaarten. Je moet jezelf opladen voor het optreden, en dan kom je pas heel laat thuis. Als beroemdheid sta je buiten de samenleving. Je ziet je vrienden niet, laat staan dat je een normaal gezinsleven kunt hebben. Je hebt geen gewoon leven en dus geen normale relaties.’ In 1983 ging Earth&Fire uit elkaar. Kaagman ging nog een jaar of drie solo verder. Daarna werd het even stil.
Totdat iedereen weer over haar sprak als een van de juryleden van Idols. Het behoort waarschijnlijk tot het nationaal collectieve geheugen, hoe zij zou koud als een vis, kandidaten afserveerde, die naar haar oordeel niet goed presteerden. Ondertussen nam zij het ook op voor haar collega-muzikanten. Eerst als voorzitter van de muzikantenvakbond BV Pop. Later als directeur bij de stichting Conamus. In 2012 maakte zij bekend dat leed aan de ziekte van Parkinson. Sindsdien treedt ze niet tot nauwelijks meer in de openbaarheid. Voor ons dorpelingen, en met ons vrijwel alle generatiegenoten, blijft zij echter altijd de onaantastbare en fenomenale dame uit de jaren zeventig, in dat geweldige zilverblauwe catsuit. Kaagman in de Groene Amsterdammer: ‘Als alles op zijn plek valt, je staat daar op het podium en je kijkt even naar elkaar, dat is fantastisch.’
Beeld: Gijsbert Hanekroot, Getty/ YouTube
