Rob: ‘Hoeveel flessen wijn heb ik in mijn leven gekregen? Vraag liever: hoeveel kistjes? Er waren jaren dat de wijnkoerier vanaf begin december kind aan huis was. Relatiegeschenken, toen alles nog mocht. Twee superluxe flessen in houtwol. Soms een kist met twaalf, wijnboekje erbij en kijk eens, een speciaal ontworpen VOC-kurkentrekkertje. Een enkeling maakte er iets persoonlijks van, je foto op het etiket. Zo’n fles geef je niet weg maar eerlijk gezegd: heel veel wijn gaf ik wél weg. Er was niet tegenop te drinken. Kregen wij eters en de wijn beviel? Alsjeblieft, neem de rest van het kistje maar mee naar huis. Af en toe schenk ik mijzelf een glas in, laat op de avond, bij bijzondere momenten. Zoals vier dagen geleden.
Twee weken geleden gingen we weer eens door de zolder. Er stonden nog zes kistjes wijn, ondertussen op juiste leeftijd. Alle verpakkingen waren nog onaangeroerd, ik had ze ooit meteen bij de voorraad gezet. Die grote kist van de drukkerij, die royale champagneset van een fotograaf, en ook dat kistje van Herman. Ik werkte vijftien jaar intensief met Herman samen, maar het werd de laatste jaren steeds minder. Hij liet het afweten, hij kwam herhaaldelijk afspraken niet na, tenslotte liet ik de relatie inslapen. Ik weet nog dat ik verrast was toen er na de geboorte van mijn zoontje, nadat we een half jaar geen contact hadden gehad, een geschenk werd afgeleverd. Afzender Herman. Een kistje wijn en een bestekset met op alle delen een gegraveerde D, mijn zoontje heette David. ‘Moet je kijken, Herman pakt opeens weer uit’, zei ik. En ik dacht: laat-ie liever zijn werk goed doen. Ik liet het erbij, ik was te teleurgesteld. Ik tilde het kistje wijn diezelfde avond nog naar zolder.
Je hebt wijnkelders, je hebt wijnzolders.
Anderhalf jaar later overleed Herman. Ook toen hoorde ik niets, terwijl Jan en alleman een kaart kreeg. In mijn zolderopruimbui van drie weken geleden gaf ik de kistjes links en rechts weg. Het kraamkistje van Herman ging van zolder rechtstreeks naar mijn broer, een hobby-vinoloog die de dure flessen Bordeaux Amavinum du Chateau la Roche Beaulieu op waarde wist te schatten.
Na een week belde mijn broer. Of hij langs mocht komen in verband met de gekregen wijn. Hij had het kistje opengemaakt en een aan mij gerichte brief gevonden. Een lange brief waarin Herman uitlegde waarom hij niet goed meer functioneerde. Hij had al jaren een ernstige progressieve ziekte. Ook meldde hij laconiek dat hij niet lang meer zou leven, ‘misschien wat wrang om dit bij een beschuitje met blauwe muisjes te lezen’. Hij wilde mij dolgraag nog een keer spreken ‘om een glas te heffen op die geweldige vijftien jaar’. Pas nu kwam de brief mij onder ogen. De ene emotionele passage na de andere, elf jaar geleden opgeschreven, vanaf zijn sterfbed. Inderdaad, er zijn van die dagen dat je jezelf, laat op de avond, een glas inschenkt.’
Dit verhaal komt uit de Nagelaten Werken van hoofdredacteur, schrijver en columnist Rob van Vuure.
Foto: Image by lookstudio on Freepik
