Op de grens van de twee dorpen stond in die beruchte jaren 70 een discotheek van wereldfaam. Een prachtige, ietwat vervallen oude villa met binnen drie dansvloeren en bars, onderscheiden van elkaar in hoogte. Donkerte overheerste uiteraard, met hier en daar schaars uitgelichte hoeken waar oude sofa’s en leren fauteuils stonden. Prettige plekken om je even terug te trekken met een mooie meid. Uitsmijter Berend voor de deur, een kast van een vent met klauwen als kolenschoppen en biceps waarop je een spijker kon krom slaan.
Een geweldige danstent die elke zaterdagavond bomvol zat. Fantastische dj’s, lekker ontspannen sfeer, pubers die de hormonen tot in hun tenen voelden rondjagen. De disco was dan ook een jachtgebied zonder weerga. We willen niet zeggen dat de sfeer broeierig of vijandig was, dat kwam eigenlijk alleen zodra een groep brommerrijders van een ander, verafgelegen dorp binnenstapte. Niet met vijf, maar met twintig.
Hell’s Angels kwamen ook ongevraagd langs, maar dat was een grote uitzondering. Als ze dan binnen marcheerden, was het voor velen van ons tijd om snel af te rekenen.
Want een ding was dan zeker: er gingen klappen vallen. Je stootte zogenaamd hun bier om en dan moest je direct 10 biertjes bestellen om het goed te maken. Op de dansvloer zochten de angstaanjagende meiden van de Hell’s Angels ruzie met de daar rustig swingende dorpsmeisjes. En als daar eenmaal de vonk in het kruitvat ontbrandde dan vlogen binnen de kortste keren de barkrukken en asbakken door de ruimte.
De zwaar getatoeëerde en in leren jacks uitgedoste vikingen waren helaas een inspiratiebron voor de volkse jochies op hun Zundapps en Kreidlers. Ook zij hadden maar weinig nodig om de eerste klap uit te delen aan een rivaliserende groep nozems. Berend sprong altijd tussenbeide en riep enkel: ‘Vechten doen we buiten’, ook om de inboedel heel te houden. We zien de vechtpartijen nog levendig voor ons. Soms werd iemand door twee kerels vastgegrepen en met het hoofd tegen de bumper van een auto gesmeten. Zelf liepen we ook menig dikke lip op of een bloedneus. Maar goed, je had die ander dan moeten zien. Was het om ons even Hell’s Angel te wanen? Of waren het de puberale groeispurten die ons te pakken kregen? De meisjes vonden het geweldig en stonden in een kring om ons heen. Als een ontgroening, een paringsdans, een mannelijk inwijdingsritueel. Hoe dan ook, de knokpartij duurde nooit lang en er vielen geen doden. Met de smaak van bloed in onze mond stapten we op onze Puch. Met ons haar in de wind en rond onze mond toch een minzaam glimlachje.
Foto: Getty
