Peter: ‘Met mijn haar in de war loop ik de ontbijtzaal in. Ik ontbijt nooit maar in dit iets te dure hotel doe ik het wel. Mijn vriendin volgt me. Het is nog te vroeg om te praten. In de ontbijtzaal zit een gezin waarvan de kinderen dood willen. Waarschijnlijk omdat ze zo naar een plek gaan waar geen wifi is, of gewoon omdat het pubers zijn. De vader en moeder zien er een stuk slechter uit dan toen ik ze gisteren aan de bar zag zitten. Ze kijken naar mij en ik zie dat ze hetzelfde over mij denken. Ik wil tegen ze zeggen dat ik heus nog wel ga douchen, maar besluit het te laten.
Naast alle ontbijtgranen, jam, Nutella, kaas, ham en fruit staan er ook grote metalen bakken met deksels op een lange tafel.
Nieuwsgierig trek ik een van de deksels van een schaal. Het metalen handvat is heter dan ik dacht en ik laat de deksel vallen.
Het ding belandt met een harde dreun op de metalen schaal. Een van de pubers kijkt geërgerd op van zijn telefoon en gaat daarna door met het posten van een foto waarop hij wel lacht.
Ik heb nog net kunnen zien dat er nasi in de bak zit. Nu zie ik dat er bordjes voor de bakken staan, met de namen van gerechten die ik niet ken. Wat ik wel weet is, dat ik er nu geen trek in heb. Ik besluit te beginnen met een kop koffie. Midden op een tafel tegen de achterwand staat een groot zwart apparaat dat de koffiemachine moet zijn. Ik weet dat dit gedoe wordt. In een hotel zijn er altijd een paar dingen waarvan niemand precies weet hoe ze werken. De douche, de airco en het koffiezetapparaat. Naast het hypermoderne zwarte apparaat staat een kan met een pomp. Dat is vast koffie die al eerder gezet is. Ik pak een kopje en houdt dat onder het tuitje. Terwijl ik op het pompmechanisme druk komt er heet water uit. Met een bodempje heet water loop ik naar de Filipijnse ontbijtbuffetmedewerkster. Ze snapt me niet, loopt naar de heet waterpomp en pompt het kopje vol. Ik bedank haar en zet het kopje heet water naast de koffiemachine.
Ik besluit te wachten tot iemand anders koffie neemt, zodat ik kan afkijken hoe het onding werkt. Een oudere man pakt een kopje, zet het midden in het apparaat, drukt op wat knoppen en heeft 30 seconden later een bakje koffie. Als ik ga, dringt een vrouw voor. Tegen de tijd dat ze klaar is weet ik niet meer welke knoppen ik in moet drukken. Mijn koffiekopje stroomt over omdat ik op KAN heb gedrukt.
Terwijl het koffiezetapparaat een halve kan koffie door het putje spoelt, ga ik naar ons tafeltje. Mijn vriendin heeft al een bord met eieren, en toast uit zo’n grappig apparaat en andere lekkere dingen. Ik neem twee slokken van mijn zwarte koffie en moet naar de wc. Bij de kamer blijkt dat ik het pasje ben vergeten. Ik moet weer terug. Als ik even later met hoge nood weer voor onze kamerdeur sta, is de schoonmaakster daar al begonnen. Ik besluit alles op te houden en zonder ontbijt of douche lopen we de stad in. Even een Starbucks zoeken. Die hebben goede wc’s.’
Don’t go there kun je bestellen op bol.com of is te koop bij de boekhandel voor slechts 15 euro.
Verhaal 1 uit zijn boekje staat hier
Verhaal 2 uit zijn boekje staat hier
Foto: Image by mrsiraphol on Freepik
