Vraag waar iemand was, ouder dan zestig, tijdens de WK-finale van ’74 in Munchen en je krijgt een gedetailleerd antwoord. Geen wonder. Dit was by far het meest legendarische toernooi wat Oranje ooit speelde. In het tijdperk van zwart-wit televisies en psychedelische jeans, gebeurde er iets magisch op de groene velden van Duitsland. Dit team, onder leiding van Rinus Michels gaf een geheel nieuwe betekenis aan de term ‘voetbal’. Er was chemie. Niet de soort die je nodig hebt om een taart te bakken, maar de soort die ontstaat wanneer je grootmoeders geheime recept combineert met wereldsterren als Johan Neeskens, Rob Rensenbrink en Ruud Krol. Ze speelden samen als een goed geoliede machine.
Kantine van FC de Bilt
Het Oranjegevoel van ’74 gaat op een heerlijk ontspannend manier terug naar die tijd. Het concept lijkt gekopieerd van de Avondetappe tijdens de Tour de France. Dione de Graaff zit aan een tafel waar een aantal personen bij aanschuiven. Maar de tafel staat in de kantine van FC de Bilt. Een kantine waar sinds de jaren zeventig niets meer aan lijkt gedaan. Nostalgie inderdaad, pure nostalgie. Ook de gasten aan tafel beseffen als geen ander dat we maar een ding willen: weemoedig terugkijken. En daar slagen ze allen in. Gisteravond schoof oud-speler Arie Haan aan. Leo Blokhuis liet muziek horen van het Eurovisie Songfestival van 1974. En we mochten ons vergapen aan Cruyff. De ster van de show, de Messi vóór Messi, maar dan met een sigaret in de hand en een kapsel dat schreeuwde om een fles Brylcreem. Het ene fragment na het andere kwam voorbij. Met terugwerkende kracht zagen we hoe de meester uitsteeg boven de andere 21 pupillen in het veld. Arie Haan zei niet voor niets, dat hij maar een ding hoefde met de bal, dat was bij Cruyff inleveren.
Wonderelftal
Nog een klein aantal afleveringen volgen, waarin de gasten stuk voor stuk de tactieken van het wonderelftal proberen uit te leggen. Van hoge druk op de tegenstander tot aanvallende vleugels die leken op hazen op een speedboot. Of het ze echt zal lukken? Doet er niet toe. Alleen al praten daarover is heerlijk. Dit in combinatie met prachtige fragmenten, waarvan we een flink deel alweer waren vergeten. De veldslag met Brazilie in de halve finale moet nog komen, evenals het zwembadincident en natuurlijk de finale in Munchen. Die uitslag blijft pijnlijk. Maar voor de rest, wat was het een mooie tijd.
Beeld: Getty
