Iedereen was zich bewust van de naderende examens en de onvermijdelijke afsluiting van een belangrijk hoofdstuk in ons leven. Onze klasgenoten waarmee we jarenlang waren opgetrokken, vormden een hecht clubje. Middelpunt van alle stress was het Fihol, een kantine onder de school, volgestouwd met oude bankstellen en leren fauteuils waarin we onze speculaasbrokken en onze gevulde koeken snaaiden. Hoe ging Duits bij jou? Zesje, denken we. Nee joh, was echt heel makkelijk, gewoon een 9. Er hing een gevoel van samenhorigheid in de lucht, maar ook een sluimerende spanning over wat de toekomst zou brengen.
We wisten dat na de examens onze wegen zich zouden scheiden, op weg naar het grote onbekende.
Er waren momenten van wanhoop en stress, maar ook van onderlinge steun en aanmoediging. Met zijn allen in de aula zweten over het examen Engels en het woordje ‘private’ niet kennen… Pfff. En toen, na weken van zwoegen, was het moment daar: de uitslagendag. Hartkloppingen, bezwete handen en zenuwachtige blikken werden afgewisseld met hoopvolle glimlachen. Het verlossende telefoontje bracht eindelijk de langverwachte bevrijding. “Geslaagd!” Snel naar school voor dat moment van opluchting en vreugde, we omhelsden elkaar, lachten en huilden van geluk. De druk die ons zo lang had geteisterd, viel als een zware last van onze schouders. En toch ook weer die weemoed, dat gevoel van een definitief afscheid. Studeren in de grote stad. Zien we elkaar ook nog eens?
Na de examens en de uitslagen begon de serie van feestjes. Overal werden feestjes georganiseerd om deze mijlpaal te vieren. En wat liepen die party’s uit de hand! Het leek wel of we alle spanning in een volle explosie eruit dansten, dronken en zoenden. Feestjes van nostalgie en vooruitzicht, een viering van het verleden en een toast op wat nog zou komen.
Na de euforie van het slagen kwam het besef dat de wegen uiteen zouden gaan. We stonden op het punt uit te waaieren naar alle windstreken. Sommigen zouden gaan studeren in verre steden, anderen kozen voor een tussenjaar of begonnen meteen met werken. Het afscheid was bitterzoet. Er werden beloften gemaakt om in contact te blijven, maar iedereen wist dat dit het einde van een tijdperk betekende.
Het starten van een nieuw hoofdstuk betekende op eigen benen staan. Nieuwe uitdagingen, verantwoordelijkheden en avonturen wachtten. Het was een vaarwel van de enorme zorgeloosheid. De schooltijd hebben we altijd ervaren als een grote vakantie. De vaardigheden en kennis die tijdens de schooljaren waren opgedaan, moesten nu in de praktijk worden gebracht. Het was een spannende tijd, vol nieuwe mogelijkheden en ontdekkingen. We waren opeens volwassen, en dat voelde heel vreemd en onwennig…
Foto: Getty
