Ik was samen met mijn vrouw drie weken op vakantie in Schotland en had het over heel veel dingen kunnen hebben. Bijvoorbeeld over het Schotse weer. Dat het meestal koud was, maar dat het nooit een spelbreker was voor onze activiteiten. Dat we steeds meer hielden van de wolkenpartijen die in alle gradaties tussen flets en donker boven ons heen trokken? Of over de kleine mugjes die ze hier midgets noemen? Dat we af en toe niet buiten konden zitten door die kleine Spitfires en dat ik de laatste paar weken bij elke rustpauze automatisch als een schurftige hond begon te krabben? Natuurlijk had ik ook kunnen schrijven over de geweldige natuur, Zo overweldigend, dat ik mijn vrouw regelmatig heb gevraagd of ze mij in de armen wilde knijpen. Bang dat ik was dat ik alleen maar droomde.
Wat levert zo’n kletspraatje op?
Misschien dat ik later daar nog eens uitgebreid op terugkom. Waar ik het nu toch over wilde hebben, is het nut van het kletspraatjes op vakantie. Want op reis zijn, betekent dat je ook onder je stolp vandaan kruipt en mensen tegenkomt met hele mooie verhalen. Maar zonder er eerst een kletspraatje aan vooraf te doen, had ik deze mensen nooit ontmoet.
- Zo was er de Spanjaard, hersenchirurg, die ik eerst verwenste, omdat die laat op de avond, zijn camper veel te dicht bij die van ons plaatste. Wat bleek. Hij was met zijn gezin de hitte van Madrid ontvlucht. Daar was het veertig graden. Hij had maar twee weken vakantie maar wilde toch helemaal Schotland rond. Hij reed elke dag vele honderden kilometers on zijn doel te halen. Pfff. Wat een gehaast. Rare jongens die Spanjaarden, maar hij gaf mij een hug toen hij de volgende dag weer wegreed. In mijn gedachte verleende ik hem gratie. Geen wurgpaal meer voor hem.
- Zo was er de boer waarbij we overnachtten. Hij bezat ooit een bedrijf met 80 man personeel. Maakte dingen van ijzer. Zware industrie. Zoiets. Hij woonde in hetzelfde dorp als zijn medewerkers. Bij negatief personeelsbeleid, wat soms moest omdat het niet altijd voor de wind ging, werd hij daar met de nek aangekeken. Hij had veel stress, verkocht zijn bedrijf. Kocht een oude boerderij en veranderde die in een goedlopende camping. Zijn hobby: het verzamelen van klassieke auto,s. Ik mocht mee naar zijn schuren en telde minstens een stuk of twintig oude bakken. Waaronder drie originele Land Rovers uit de Camel Trophy en het origineel uit de Dukes of Hazard. Plus nog heel wat ander goed spul. Hij was nu weer een gelukkig mens.
- Dan was er de dame van middelbare leeftijd uit Australie. Zij kocht voor vijftig pond een oude gammele racefiets in Londen en ging fietsen, fietsen, fietsen, fietsen. Van Lands End, het uiterste zuidelijke puntje van Engeland tot aan John O’ Great, het meest noordelijke puntje van Schotland. Wij ontmoetten haar op de boot naar de Orkney Eilanden die nog iets noordelijker lagen. Ze was nogal autistisch, we kregen het hele verhaal te horen, tot in detail, over haar dochter, Sarah Gigante. Profwielrenster. Hoe zij ziek werd tijdens de Olympische Spelen van Tokyo, corona. Hoe zij werd gedumpt door jaar profploeg, miljoenenclaims aan haar broek. Hoe dochterlief zich toch weer terugvocht en de ronde van Australie won. Mooi verhaal.
- Laten we onze buurman en zijn vrouw op de camping in West-Schotland niet vergeten. Hij parkeerde zijn oude, verroeste campervan naast ons. Op het dak een kajak. Hij pleurde een oude tandem op het gras. Hij, getooid met een grijze Sinterklaasbaard en dito lange haren, typetje Catweazle dus, vertelde dat hij vroeger heel veel geld verdiende met zijn eigen zaak, maar dat zijn ex voortdurend dit geld weer uitgaf. Hij deed zijn zaak van de hand, kocht een oude camper, vond een nieuwe vriendin en toert nu met zijn oude bus al twintig jaar rond. Alleen maar in Schotland. Want een mooier land is er niet. ‘I learned to be happy without money man’, vertrouwde hij mij toe. Dat leverde mij, na de Spanjaard, hug nummer twee van deze vakantie op. Lief hoor, maar hij had zich wel wat vaker mogen wassen. My God, wat stonk hij.
- Op een andere plek kwam een jong jochie naast ons te staan, Chinees uiterlijk. Voor zijn kleine tentje nam hij plaats, opende een fles wijn, nam af en toe een slok en staarde voor zich uit. Ik werd nieuwsgierig en liep op hem af. Het jonge jochie bleek al 38 te zijn. Hij was zes jaar geleden gevlucht uit Hong Kong, omdat hij meedeed aan de protesten aldaar tegen de Chinese regering. Terugkeren kan hij niet, dan wordt hij gearresteerd. Nu werkt hij in de bouw in Londen. Zes dagen per week. Was hij gelukkig? No man, all mij family is still in Hongkong and I cannot see them.
Daarom doe ik hier het pleidooi voor het kletspraatje op vakantie. Het is echt niet moeilijk.
De openingszin: het weer of iets anders onbenulligs
Begin met een klassieker: ‘Mooi weer vandaag, hè?’ ‘Nog geen wolkje aan de lucht!’ Of geef hem of haar een compliment over zijn camper of caravan. Of vraag of hij wat info heeft over activiteiten in de omgeving. Maakt eigenlijk allemaal niet uit. Begin gewoon te praten.
Volgende stappen
Een vraag levert vaak een verhaal op. Mensen zijn op vakantie, hebben de tijd, en praten makkelijk over zichzelf. Luister dan oprecht. Nodig de ander uit om te delen door te knikken en te zeggen: ‘Ja, precies’, of ‘interessant’ te zeggen.
De kans is groot dat je vakantiegenoten dezelfde interesses delen. De natuur, zon en zee, of misschien wel vissen. Mocht hij beginnen over een drie uur durende strijd met een monsterlijke snoek, laat hem weten dat je ook zulke ervaringen hebt en deel je eigen verhalen over hoe je ooit de grootste vis van de familiebarbecue hebt gevangen.
Op een gegeven moment moet je het gesprek afronden. Bedank je gesprekspartner met iets als: ‘Het was echt gezellig! Maar nu tijd voor een siësta? Smaakt het gesprek naar meer, maar wil je niet te opdringer overkomen, eindig dan met: ‘Misschien dat we binnenkort een biertje pakken?’
