Ik ben een notoir speldenkussen. Al van jongs af ben ik gewend aan prikken, Tegen de bof, mazelen, rodehond, polio. Bij verre reizen ging onherroepelijk de spuit erin tegen tegen difterie, kinkhoest, gele koorts, rabies, tetanus en polio. Iedereen deed het. Behalve dan in de Bijbelbelt. Maar dat was al sinds mensenheugenis. Dus als er af en toe daar een uitbrak was van polio, dan was dat ook bijna vanzelfsprekend. Nee, vaccinaties, daar verspilde je geen energie aan. Totdat corona-uitbrak. Ikzelf haalde ook in die periode trouw mijn ‘prikkies’. Er liep echter opeens een nieuwe scheidslijn door Nederland. Tussen wappies en anti-wappies. Die scheidslijn verdeelde dorpen, straten, families. Ouders die zich wel lieten inenten, hoorden nog liever dat hun dochter na een one-night stand bezwangerd was door een alcoholistische zwerver, dan dat ze haar coronaprik weigerde.
Risicogroep
Ik behoor ondertussen tot de risicogroep, ouder dan 60. Vorig jaar najaar haalde ik dus de griepprik en de anti-coronaprik. Ik kreeg vervolgens griep en corona. Ik twijfel niet aan de werkzaamheid van het vaccin. Want stel dat ik niet was ingeënt, dan had ik het waarschijnlijk erger gehad, zo hield ik mij voor. Zeker weten doe ik het echter niet. Dat is dus het gekke. Zo’n vaccinatie is pure wetenschap, maar of je uiteindelijk jezelf laat prikken is toch een kwestie van geloven.
Beeld: Shutterstock
