Ik kan de krant niet openslaan of de bommen en granaten vliegen weer om mijn oren. Ik word er echt chagrijnig van. Hou eens op.
We zitten al decennia vast in dezelfde cyclus: aanval, tegenaanval, gevolgd door een spervuur aan veroordelingen en steunbetuigingen. Telkens als je denkt dat het misschien anders kan lopen, verschijnen er weer raketten in de lucht. Dus misschien is het tijd om iets totaal anders te proberen: lachen om de situatie.
Humor werkt als een bindmiddel. Het maakt het onbespreekbare bespreekbaar.
Want laten we eerlijk zijn, het is toch te bizar voor woorden dat het conflict nog steeds draait om dezelfde issues als 40 jaar geleden? Dat roept bijna om satire.
Je kunt de vredesonderhandelingen opfrissen door een lach in plaats van een zucht te bieden. Stel je voor: de VN houdt een grote comedy night met Netanyahu op het podium, met een publiek van Israëliërs en Palestijnen die samen lachen om elkaars stereotypes en ellende. Misschien beseffen ze dat ze meer gemeen hebben dan verschillen. Want onder die oppervlakkige maskers van vijandschap zitten ook gewoon mensen die vooral willen leven, werken en hun kinderen veilig zien opgroeien. Er is plek genoeg voor iedereen!
Zouden we het echt slechter doen dan al die diplomatieke topontmoetingen waar iedereen serieus in pak zit, met sombere gezichten? Misschien is het tijd om te stoppen met zo serieus doen. We hebben alles geprobeerd – behalve humor. Wie weet, misschien kan de lach eindelijk iets doen wat al die bommen niet hebben bereikt.
