‘Het was een paar jaar geleden, een gewone dinsdag. Ik zat in mijn favoriete café, genietend van een espresso, toen mijn telefoon ging. Een onbekend nummer. Normaal zou ik niet opnemen, maar iets zei me dat ik het moest doen. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een vrouw die zich voorstelde als Johanneke. Ze zei dat ze iets belangrijks te bespreken had. Mijn hart begon sneller te kloppen. Iets in haar stem maakte me nerveus.
Toen vertelde ze het me. Ze was de moeder van een kind dat ik, decennia geleden, had verwekt tijdens een vakantieliefde in Souillac-sur-Mer, Frankrijk. Ik was net 25, vol dromen en avonturen, en dacht dat die zomerliefde slechts een bladzijde in mijn levensboek was. Maar blijkbaar was het meer dan dat. Ze had een dochter, en ik was de vader. Ik kon het niet geloven. Ik moest het verwerken. Een kind, een dochter! Wat voor iemand zou ze zijn? Was ze gelukkig? Had ze mij ooit nodig gehad?
Na dat telefoontje kon ik niet meer helder denken. Ik besloot kort daarna om weer Johanneke te bellen. Ik wilde haar vragen om mijn dochter, Sophie, te ontmoeten. Het was een bizarre mix van emoties: vreugde, angst, en vooral, een overweldigende verantwoordelijkheid. Ik voelde me als een nieuwe vader, terwijl ik dat nooit eerder had ervaren.
Toen Sophie binnenkwam, was ik oprecht overweldigd. Ze leek sprekend op mij, met diezelfde krullende haren en die onschuldige blik in haar ogen. Maar er was meer – ze had ook iets van haar moeder. Dat maakte alles nog mooier. We spraken urenlang. Ik vertelde haar over mijn leven. Sophie vertelde me over haar dromen, haar studie, en hoe ze het soms moeilijk vond om te begrijpen wie haar vader was. Dat raakte me. Het was alsof ze een deel van mijn ziel terugbracht dat ik nooit had geweten dat het ontbrak. Die eerste ontmoeting leidde tot meer. We gingen samen uit eten, bezochten een museum en ontdekten dat we dezelfde liefde voor kunst deelden. Het was al met al geen gemakkelijke weg. We moesten veel inhalen, en soms voelden we ons als vreemden. Maar elke stap die we samen zetten, was het waard. Sophie heeft me geleerd wat het betekent om een echte vader te zijn. Dus hier zit ik, 55 jaar oud, en ik ben niet alleen maar Marcus, ik ben ook vader, en ik ben er trots op.
Markus is niet de echte naam van de geinterviewde
Beeld: Freepik
