Frans (54): ‘Na onze scheiding besloten we dicht bij elkaar in de buurt te gaan wonen, want dat leek ons zoveel fijner voor de kinderen. Dat de kinderen er blij mee waren, dat was zeker. Ze pendelden heen en weer zo vaak ze wilden en we hadden nooit een strikte omgangsregeling, maar keken een beetje hoe het uitkwam. Ook dat ging goed. Volgens vrienden hadden we een modelscheiding, dus kun je nagaan.
Een jaar na onze scheiding werd mijn ex gediagnostiseerd met een ongeneeslijke progressieve ziekte – ik laat de details liever achterwege. Het gevolg was dat ze steeds vaker hulp nodig zou hebben. Na verloop van tijd had ze zoveel ‘slechte’ dagen – de dagen waarop boodschappen doen, koken, douchen en aankleden haar zoveel inspanning kostten dat ze het in haar eentje niet redde – dat de kinderen mij regelmatig vroegen om een oogje in het zeil te houden als zij er niet waren – wat steeds vaker het geval was omdat ze inmiddels allebei studeerden. Alhoewel ik erover klaagde tegen mijn vrienden ging ik dan wel trouw bij haar langs of belde ik haar. Toen haar situatie verder verslechterde en zijzelf ook regelmatig een beroep op mij deed, riep ik dat het nu maar een keer klaar moest zijn.
Begin dit jaar verhuisde ze naar een omgeving waar hulp voorhanden is. Op de dag van haar verhuizing was ik, samen met haar beste vriendin, de enige die voor haar klaar stond. We hebben haar nieuwe studio samen op orde gebracht, ingericht, haar bed opgemaakt en de ijskast gevuld. Toen was het boek uit wat mij betreft. Althans dat dacht en riep ik.
Ik was er in het begin zelf verbaasd over, dat ik haar miste en ook dat ik het miste om nodig te zijn, voor haar te kunnen zorgen.
Dat vond ik achteraf waarschijnlijk sowieso minder belastend dan ik altijd zei. Ik vond het misschien wel heel geruststellend zoals het was. Zij zonder nieuwe partner – en ik inmiddels ook weer single – en daardoor nog steeds heel erg samen. Net als vroeger eigenlijk, maar nu met een half blokje ertussen.
Ons contact is veel minder frequent geworden de laatste tijd. Alsof we nu pas echt gescheiden zijn. Aan de ene kant is dat zoals het gaan moest. Aan de andere kant mis ik mijn maatje om de hoek waar ik altijd kon binnenwandelen, en de invulling die ze aan mijn leven gaf.’
Bron: dit artikel stond eerder in iets andere vorm op Franska.nl
Foto: shutterstock
