Wout Meppelink (72) was 27 jaar uitgever en hoofdredacteur van het blad Bromfiets via zijn uitgeverij Target Press in Moordrecht. Het oudste bromfietsblad ter wereld valt inmiddels niet meer op de deurmat van de destijds 15.000 lezers. Maar op de website vindt je nog best aardige herinneringen en kun je oude edities en boeken bestellen.
Zijn ervaringen met brommers en andere opzienbarende gebeurtenissen in zijn leven heeft hij ooit gebundeld in het boek Goud van Wout. ‘De meeste dingen die er in staan, zijn echt gebeurd, maar soms in een ander verband’, bekent hij in het AD. Daarbij spaart hij zichzelf niet. Zo vertelt hij over het spaarbankboekje van zijn dochter Pien dat hij leeghaalde om zijn gedroomde motor te kunnen kopen. ‘Eh ja, echt gebeurd.’
Volgens de Rijksdienst voor het Wegverkeer RDW staan er nog bijna 1,3 miljoen bromfietsen met een kenteken geregistreerd. Dat is inclusief snorfietsen en scooters. Een duidelijk cijfer over het aantal klassieke bromfietsen ontbreekt, maar volgens Meppelink moet dat aantal rond de 150.000 liggen. De RDW vindt het opvallend dat veel brommers, zo’n 88.000, met een ‘geschorst geregistreerd kenteken’ in de boeken staan. Die bestaan wel, maar er wordt niet meer mee op de weg gereden.
Als het gaat om de top, Zündapp, Kreidler, Honda, Sparta en Puch, telt de RDW 95.000 geregistreerde modellen. Dat zijn de echte, bekende klassiekers. Daar maakte je verkering mee of de blits bij vrienden.
Een groot gemis, want de klassieke brommer mag dan langzaam uit het straatbeeld zijn verdwenen, hij glimt nog volop in schuurtjes, bij veteranenclubs, op beurzen, in toerritten of in privémusea. Vrijwel iedere week is er in Nederland nog een evenement waar de bromfiets centraal staat. Ook wordt er nog volop gesleuteld bij clubs en bij mensen thuis. En zo zijn er ook soms nog Solex crosswedstrijden.
Eén grote glimlach verschijnt op het gezicht van Meppelink als hij zijn klassieke Haagse Puch laat zien, het speeltje van de stoere jongens uit de jaren 70 en 80. ‘En let wel: een stuur zonder waslijntje.’ Dat was dan weer Leids, haast hij zich te zeggen in onvervalst Haags. ‘Als je eindelijk 16 jaar werd, kocht je de Puch en ging je die als echte Haagse jongen personaliseren. Geen chroom op de tank, geel koplampglas, een ‘bloedblaar’ als achterlicht, ‘olifantencondooms’ als rubberen bescherming om de achterschokbrekers, een zwabberpook, een klein dingdong-belletje en een laag zadel waardoor je nog meer achterover zat.’
Het waren de ongeschreven regels in nozemtijd. De brommer was het cultuursymbool van de jonge generatie in vooral de jaren 70. Meppelink: ‘Het was de uiting van een opstandige, ruige levenshouding.’
De tijd waarin in de Achterhoek ‘brommers kieken’ ontstond, het begrip dat in de loop der jaren ook in de rest van Nederland gangbaar werd. En met de meisjes die dat niet begrepen, zou het nooit wat worden. Of zoals Frédérique Spigt het zegt in een van de laatste edities van Bromfiets:
De brommer was echt een symbool van de jeugd. Had je geen brommer dan kon je het wel schudden. Dan was je een soort paria.
Je brommer was de verbeelding van je DNA en de buurt waarin je woonde.’
Bron: AD.nl
Foto’s: Valthe One Cylinder
