‘Mijn man Peter is goed bevriend met een stel dat hij al kent sinds zijn studententijd. Maar al vanaf het moment dat ik ze leerde kennen merk ik dat ze mij op afstand houden. In eerste instantie dacht ik dat ze de kat uit de boom keken. Maar ook de keren dat we daarna met zijn vieren afspraken waren ze eigenlijk niet geïnteresseerd in wie ik ben.
Ik krijg wel antwoord op een vraag die ik aan hen stel, zo beleefd zijn ze wel, maar een oprechte vraag aan mij wordt nooit gesteld. En als ik dan uit mezelf maar iets vertel over mijn werk of mijn verleden reageren ze nauwelijks of veranderen ze meteen van onderwerp. De eerste keren dacht ik dat het aan mij lag, maar toen ik er eens echt op ging letten, irriteerde het me wel. Er worden meestal oude koeien uit de sloot gehaald over de periode dat ze nog bij een vereniging zaten en dan gaat het vaak over mensen die zij kennen uit hun jaarclubs.
Ben ik gewoon niet interessant genoeg? Toen we in de auto terug naar huis reden heb ik er iets van gezegd.
Dat ik het eigenlijk erg ongemakkelijk vind om met dit stel aan tafel te zitten. Peter vond dat ik me niet zo druk moest maken. Zo bedoelden ze het vast niet, hij kende ze toch zeker goed? Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe onbeschofter ik het vind.
En nu hebben ze aan Peter gevraagd of we tweede kerstdag bij hen willen komen eten. Eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin in. Het is onze eerste kerst samen en omdat we op eerste kerstdag al naar zijn moeder gaan had ik gehoopt dat we de tweede dag gewoon met zijn tweetjes konden doorbrengen. Maar hij vindt het wel een leuk idee. Hij denkt dat het een heel goed teken is dat zijn vrienden deze feestdag met ons door willen brengen. ‘Zie je wel,’ zei hij nog, ’je ziet gewoon spoken. Ze vinden je hartstikke leuk, anders hadden ze je heus niet gevraagd om mee te komen.’
Maar ik zit er enorm mee in mijn maag. Ik heb helemaal geen zin om voor spek en bonen met die twee aan tafel te zitten. Ik heb tegen Peter gezegd dat ik er nog even over na wilde denken, maar nu kerst steeds dichterbij komt zal ik zo onderhand wel met een antwoord moeten komen. Hem alleen naar zijn vrienden laten gaan wil ik niet, maar weer een avond toe te moeten kijken hoe zij het heel gezellig met elkaar hebben, dat wil ik mezelf echt niet nog een keer aandoen.’
Foto: Image by stockking on Freepik
Bron: dit artikel verscheen eerder op franska.nl
