Mijn schoonmoeder, zwaar dementerend, overleed recent op 89-jarige leeftijd. Ze verbleef al 5 jaar in een verzorgingshuis in Zoetermeer. Voor langere tijd met eigen ogen eens kunnen meemaken en zien hoe betrokken zorgmedewerkers zich tomeloos en met volle overtuiging inzetten voor de zieke medemens op leeftijd. Er wordt altijd maar geklaagd en neergekeken op de mensen in de zorg, maar dat is dus, en dan druk ik me nog bescheiden uit, een flagrante diskwalificatie van onze helden. Er is eigenlijk geen ander woord voor.
Je kijkt als 66-jarige natuurlijk ook naar je voorland. Nu gelukkig nog fit van leden, maar dat kan hard gaan. Voor je het weet moet ook jij als niet meer mobiele, bibberende en kwijlende mens een beroep doen op de zorg, en wie helpt je dan? Dan wil je ook vaardige en lieve handen, geduldige verpleegkundigen die woede, onrust en klachten stoïcijns negeren.
Daarom is het goed om soms even stil te staan bij de zorghelden van vandaag. Zij verdienen respect, maar ook meer salaris, want ze worden nu afgescheept met een fooi. Jullie handen, altijd alert en werkend, verbinden wonden, kalmeren pijn en bieden troost aan zij die het het meest nodig hebben. Jullie ogen zien meer dan symptomen; ze vangen de verhalen van levens vol hoop, strijd en liefde. Terwijl de werksituatie vaak verre van ideaal is met patiënten die van alles uitkramen, alleen maar kritiek leveren en verpleegkundigen vaak nog uitschelden ook.
De dagen zijn lang, de nachten zwaar, maar toch glimlachen jullie. Niet omdat het altijd gemakkelijk is, maar omdat jullie weten dat jullie verschil maken. Een ouder die dankzij jullie steun nog een waardevol moment beleeft—dat is de betekenis van jullie werk.
Dus dank aan alle dames en heen in de zorg voor hun niet aflatende inzet en attentie.
Foto: Getty
