Drie weken geleden liep, strompelde eigenlijk, onze overbuurman nog door zijn voortuin. Meer dan dertig jaar woonde hij daar met zijn vrouw. Wat altijd een nette tuin was, bolletjes in het voorjaar, gras en bloeiende zomerrozen, leek nu een plek waar de strijd tegen de natuur was verloren. Moeizaam zag ik hem bukken om een stuk onkruid weg te halen. Maar hij moet hebben gezien dat dit een gevecht was tegen de bierkaai. Hij strompelde terug naar de voordeur en deed deze weer dicht. Twee weken geleden verloor hijzelf de strijd tegen de natuur. Nu is hij begraven en zijn dementerende vrouw overgeplaatst naar een verzorgingstehuis. Het kan inderdaad snel gaan in het leven.
Uitgebloeide bloemen
Dochter en zoon zijn binnen, in wat eens hun ouderlijk huis was en straks dat van iemand anders. De huisraad staat daar als een bos uitgebloeide bloemen in een vaas. Klaar om te eindigen in de Vliko-bak of Kringloop-winkel. Maar niet alle. Zo af en toe gaat de voordeur open en komt een van de twee kinderen uit de voordeur, een kartonnen doos in de handen. Vol met ooit functionele spulletjes, die in het vervolg slechts voor hen gaan dienen als herinnering aan een tijd die ooit was.
Memorabel
Mijn moeder, 85, leeft nog en dat moet nog lange tijd zo blijven. Toch denk ik nu aan het moment dat zij er niet meer is. Wat wil je bewaren en wat niet? Elke lamp, elk fotolijstje. Ja elk kopje en schotel heeft zij ook door haar hand laten gaan en is memorabel. Boven staat haar computer waar ze Candy Crush speelt, liggen haar boeken, is haar kledingkast. Op de zolder gaan we ongetwijfeld de schillen van haar levensgeschiedenis afpellen. Plakboeken van haar jeugd, een strik die zij droeg als zij naar stijldans les ging. LP’s, vast nog van de Gebroeders Brouwer, trompettisten waar zij zo gek op was. Misschien nog wel liefdesbrieven van mijn vader die veel te jong is gestorven. Je kunt niet alles meenemen. Maar alles wat je in de vuilniszak stopt, is haar en dus je eigen verleden wat voor altijd verdwijnt.
Hoe doe je dat?
Ik zie aan de overkant de zoon en dochter uit de voordeur komen en deze op slot draaien. Allebei nog een kartonnen doos in de hand. Ze lopen naar auto’s, praten nog even. Hoe doe je dat? Het huis van je ouders leeghalen en beslissen wat je absoluut wil houden? Zij wisten dat drie weken geleden ook niet. Nu wel. Tja, geboren worden, doodgaan, al die dingen er om heen. Elke keer blijkt: je hoort er over, je denkt er over na, maar pas als je zelf in die situatie zit, weet je hoe het moet.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onzeFacebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
