Wil de koning wel met jóu ruilen?
Als wij vroeger thuis Prinsjesdag keken (uw Falder Harri woonde op een steenworp van de Ridderzaal maar we keken lekker thuis) zei mijn moeder altijd, met haar aardappelmesje naar de koningin op de buis wijzend: ‘Ik zou niet met haar willen ruilen.’
Ook aanwezige buurvrouwen riepen dat om het hardst: ‘Neen hoor, ik zou niet met haar willen ruilen.’ Het meest gebruikte argument luidde: ‘Dan leef je in een glazen huisje.’ Ik begreep dat nooit. Wie wilde er nou geen koning of koningin zijn? Toen ik ouder en slimmer werd, zei ik tegen mijn moeder: ‘Heb je je weleens afgevraagd of de koningin wel met jóu zou willen ruilen?’
Neen, dat had ze nooit, maar ze wist wel het antwoord: ‘Neen!’De koningin had wel wat beters te doen dan elke ochtend aardappels te schillen in een lekkend huisje, al dan niet van glas.
Koning Willem-Alexander is nu op Falderaar-leeftijd (52 jaar) en 6 jaar koning. Ik noem je even de voordelen van (de weg naar) het koningschap.
- Zorgeloos financieel bestaan
- Prettig grote huizen over de hele wereld
- Vliegbrevet
- Nagenoeg private jet
- Secretarissen en personal assistents
- Lunchen met de groten der aarde en andere ontmoetingen met superinteressante mensen
- Trouwen met een Argentijnse bjoetie ver boven je stand, die jou als niet-would be koning op straat straal voorbij zou zijn gelopen
- Vooraan bij elk popconcert
- Geen enkele moeite je kinderen op categoriale gymnasia te krijgen (het woord ‘wachtlijst’ moest je even opzoeken in de Van Dale), ook al zouden ze op havoniveau zitten_
In het buitenland zou daar nog bij kunnen komen:
- Vrolijk schuinsmarcheren en de pretprins uithangen (Andrew, Harry).
- Een jonge vrouw (of 2) benoemen tot officiële concubine (majoor-generaal Sineenat Wongvajirapakdi, de ‘koninklijke gezellin’).
- Je hondje benoemen tot de rang van maarschalk van de luchtmacht gekregen. (Poedel Fufu van het Thaise koningshuis.)
Om de tien jaar zetten we een nieuwe 48-plusser op de troon.
Laat ze hun goddelijke gang gaan. Maar begin alsjeblieft niet over ‘zware taken die op hun schouders rusten’. Dat valt erg mee. De gemiddelde welopgevoede Nederlandse hbo’er m/v zou er goed mee uit de voeten komen. In de geschiedenisboeken moet je met een politiehelikopterschijnwerper zoeken naar een prins of koning die vrijwillig afstand deed van de troon. Het is kennelijk een zeer geliefd baantje. Ik gun het Willem-Alexander van harte. Iemand moet het doen, maar waarom altijd dezelfde?
Nu het zielige deel. Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria, Prinses van Oranje, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau is voorbestemd tot opvolger van onze koning. Ze is nu 15 jaar en kan geen kant meer op. Misschien past de functie niet bij haar (het lijkt mij een zachtaardig en gevoelig meisje). Maar ze moet. De vraag is: welke ouder zadelt zijn kind nu tegen haar wil op met een baantje die niet bij haar past? Daarom het volgende voorstel. Om de tien jaar zetten we een nieuwe 48-plusser op de troon. Lekker divers, van Marokkaanse tot Friese Nederlander en van farmacoloog tot Falderaar. Doe je best maar, maak er wat van. En 1 keertje Tim Hofman, als-ie belooft niet te gaan drammen.
Maar hoe moet het dan met het vrouwenquotum en de duurzame consistentie van het koningshuis?, zult u vragen. Simpel. Máxima blijft altijd koningin. Die vindt het enig en kan het goed. En als ze nog zin heeft komt daarna Amalia. Of een gezellige genderneutrale burgeres. En dan maar langzaam afbouwen. Dat toch wel.
