Erik Abendteuer schrijft een serie over zijn ervaringen met de BETAALDE LIEFDE. Over window shoppen op de Wallen, de CLUBS van Kiev, de BORDELEN van Bangkok and MORE… . Wat zijn de dont’s en vooral de DO’S volgens de Falder-columnist?
Stel, je libido is zo hoog dat je op een dinsdagochtend een halve Vinex-wijk zou kunnen laten glimlachen. Maar… je bent aan een rolstoel gekluisterd. Ook dan biedt het prostitutieparadijs uitkomst, ontdekte Falder-columnist Erik Abendteuer, toen hij als taxichauffeur bijbeunde. Hier zijn verhaal.
Een tijdje werkte ik in Arnhem als ambulant taxichauffeur. Taxi Willemsen was het kleurrijke bedrijf dat mij aan haar klanten toevertrouwde, terwijl ik nog geen 500 km netto op mijn eigen teller had staan. De imposant obese baas hield de kas bij, zijn vrouw stuurde ons per boordradio de weg op.
Klinkt als te doen. Maar Frau Willemsen was van Duitse oorsprong en haar accent nog zwaarder dan de leugens van Prins Bernhard zaliger. Verder had ze chagrijn tot een kunstvorm verheven. Gecombineerd met mijn gebrekkige rijervaring en dito kennis van het stratenplan van Ernem was het dus flink aanpoten. (De navigatiemiddelen beperkten zich tot een papieren Falkplan-kaart. En voetgangers naar de weg vragen leek me ongunstig voor de naam en faam van mijn broodheer.)
De stad Arnhem brak in 1977 door met de film ‘Een Brug te Ver’. Die film is based on a true story, maar op de set beklommen Dirk Bogarde en Michael Kane de brug bij Deventer, die als decor diende.
Ik was de ‘17’. Ik reed in een metaliek blauwe Opel Rekord sedan met stuurversnelling. (Ik heb nooit begrepen waarom nu iedereen met een zijig ‘intelligent pookje’ optrekt. Spaar dan meteen door voor een automaat.)
Op een druilerige zondagmiddag kraakte uit mijn speakers: “Hallo der 17, bitte jetzt schnell nach Das Dorf raiden.” Het Dorp, bedoelde ze waarschijnlijk, waarmee Mies Bouwman def haar naam vestigde. Met een live zwartwit tv-uitzending schraapte zij 12 miljoen gulden bijeen voor een te bouwen woonwijk exclusief voor gehandicapten.
Aangekomen bij wat tegenwoordig een ‘zorginstelling’ heet, stond mijn vrachtje al op me te wachten: een man in een rolstoel. Hij was zo ernstig gehandicapt, dat ik zeker wist dat hij nooit in laat staan uit de taxi zou komen. (Tienduizenden Nederlandse mannen hebben ernstige mobiele beperkingen.) Gelukkig tilden twee verzorgers hem soepeltjes uit en in zijn stoel en kieperden de invalidenkar platgedrukt in de kofferbak.
Het Spijkerkwartier in Arnhem in volle ‘glorie’. Beeld uit Youtube film https://youtu.be/CzHJ_Wio8CM
Het Spijkerkwartier was de bestemming. Hét prostitutiepretpark van de Rijnstad. Met stip de chiqueste rosse buurt van heel Nederland. Qua architectuur dan; de dames werkten vanuit statige herenhuizen die ooit in 1880 voor de welgestelden waren geprojectontwikkeld. Echter, omdat in de jaren ‘60 van de vorige eeuw bij velen de centen op waren, werden vele woningen verkeeskamert.
Eén detail is mij altijd bijgebleven: midden in het Spijkerkwartier zat een matrassenwinkel. Follow the money redeneerde de uitbater.
Terug naar de 17. Soepeltjes reed ik de klant naar het opgegeven adres. Ervan uitgaande dat hij op bezoek ging bij een lieve tante, die zich nog wel een heel huis in plaats van een enkele kamer kon permitteren.
Niet dus. Ik moest de remblokken aantrappen voor een statig pand met rode gordijnen. Met monumentale marmeren trap die ontsierd werd door twee ruwe, houten planken. Ze lagen net zo breed uit elkaar als de wielbasis van een rolstoel. Een blonde vrouw in de deuropening begon meteen enthousiast onze kant op te zwaaien. Niet naar mij, maar naar mijn tijdelijke bijrijder. Twee potige kerels verzorgden de last mile, de planken hielden het maar net.
Helaas mocht ik niet motor en meter stationair laten draaien totdat het gedaan was. Toen ik anderhalf uur later weer richting ‘Das Dorf’ gaste, zat er een glimlach naast mij, breder dan de eerdergenoemde wielbasis.
Reportage van Omroep Gelderland over de sluiting van het Spijkerkwartier. Januari 2016.
Moraal: de Liefde op Afroep is een groot goed. En als je niet meer zelfstandig kunt bewegen, zijn er altijd mensen die je een handje willen helpen.
M.b.t. ‘verpeeskameren’. Sinds kort duikt het woord ‘verkameren’ op in de media. Daarmee wordt de truc bedoeld waarbij er in een woning kleine kamertjes worden getimmerd om er vervolgens een zwikje studenten in te proppen.
Reacties? abendteuer@falder.nl
De volgende keer is Erik Abendteuer opnieuw op De Wallen van Amsterdam en loopt zich de blaren op zijn voeten.
