Een tijdje terug pakte ik met mijn maatje Peter de trein van Moskou naar Peking. Behalve enkele stations en stationnetjes zagen we voornamelijk berkenbossen en steppes. Dik 7000 km lang. En het zand van een onafzienbare Gobi-woestijn. Na 11 dagen treinen mochten we eruit; zo zen als een monnik die had zitten hijsen aan een jonko met een THC-gehalte van 20%. Minimaal.
Die zensatie duurde precies drie milliseconden want aan het eind van het perron begon miljoenenstad Peking.
Omdat we de hele reis onvrijwillig in ascese hadden geleefd, waren we toe aan wat gepast gezinneprikkel. Maar waar zouden De Wallen van Peking zijn?
We checkten in bij ons hotel en sprongen in een taxi. Welk een toeval, de chauffeur wist precies die ene tent waar we op onze wenken bediend zouden worden. Zei-die. Fenomenaal vertier en dan ook nog eens voor een onwaarschijnlijk laag bedrag.
Een kwartiertje later trapte hij de remschoenen aan ter hoogte van een onafgebouwde kantoorkolos. De eerste vijf verdiepingen waren niet meer dan een open, dragende constructie van beton. Maar wel met een lift die ons naar de 11e verdieping zoefde. De taxichauffeur was spoorslags verdwenen. (Ik vraag me nog steeds af of we ‘m eigenlijk wel hebben betaald.)
Een corpulente man nam z’n vrachtje over.
Een XXXL poster van onze nationale Keukenhof bedekte een wand. In Peking!
Vriendelijk geleide hij ons naar een kleine ruimte die geheel gevuld was met vier royale zitbanken rondom een tafel. Een XXXL poster van onze nationale Keukenhof bedekte een wand. “Dat is nog eens thuiskomen,” dacht ik. Maar mijn maatje Peter had geen last van nationale sentimenten. “Waar zijn we beland? Wat gaat er gebeuren? Moeten we niet eerst even een prijsje maken?”.
11 vrouwen zweefden naar binnen. Heuse geisha’s, gestoken in zijden kimono’s. Een sprookje, maar dan echt. In Peking.
Om hem te kalmeren antwoord ik met: “Avontuur, Peter. Avontuur!” Ik had de woorden nog niet uitgesproken of er zwaaide een deur open. Elf vrouwen zweefden naar binnen. Heuse geisha’s, gestoken in zijden kimono’s. Een sprookje, maar dan echt.
De gezelschapsdames vulden de banken tot op de laatste cm2. Zouden we in een hemelse karaoke-tent beland zijn? Met als extra optie: 1-op-1 doorpakken zodra we ons schor hadden gezongen? Van een karaoke-installatie ontbrak evenwel elk spoor. Idem een gemeenschappelijk taal om te informeren wat dan wél de bedoeling was.
Het bijna engelachtige gezelschap – alleen de vleugels ontbraken – was voor mijn maatje aanleiding nu def in een kramp te schieten: “Moeten we hier wel blijven? Hoe komen we hier ueberhaupt weg?”
Peter had zijn scepsis nog niet uitgesproken of de deur zwiepte opnieuw open. Drie vrouwen brachten enkele zilveren schalen vol koude gerechten naar binnen. Met van die bloemen die kunstig uit vruchten waren gesneden.
De A van Avontuur ging acuut over naar de A van Alarm.
Waarschijnlijk puur door de zenuwen, begon m’n maatje van de gerechten te snoepen. Zonder op te merken dat de vrouwen het voedsel met geen vinger aanraakten. Daardoor ging ook bij mij de A van Avontuur acuut over naar de A van Alarm. (Werd ook wel eens tijd.) Hier klopte iets niet. Heel, héél erg niet.
Als een soort double check probeerde ik de dames tot de gerechten te verleiden. Maar nee, ze hadden net gegeten, zo leken ze te gebaren. Het was echt allemaal voor ons.
Voorzichtig probeerde ik Peter duidelijk te maken dat hij misschien beter van het eten af kon blijven. En dat we langzaam – maar zeer zeker – moesten uitchecken bij dit vage toneelstukje in een nog vagere kantoortoren.
De stemming sloeg vol om. De dames verdwenen net zo snel als dat ze gekomen waren.
Echter, toen persten zich ook nog eens drie mannen naar binnen. Helemaal níet in een engelachtig outfitje. De heren toonden zich zichtbaar ontstemd over het feit dat wij hun grote gastvrijheid zo weinig waardeerden. De stemming sloeg vol om. De dames verdwenen net zo snel als dat ze gekomen waren en enkele Engelse begrippen vulden de ruimte. ‘Food’, ‘eat’, ‘pay’, ‘dollar’.
In al mijn bijdehanterigheid riposteerde ik met ‘why’ en ‘no’. Maar toen de grootste en sterkste de ‘We call the police’-joker inzette, was het pleit beslecht. Keihard wegrennen was geen optie. De hele situatie ging verdacht veel lijken op een film – welbeschouwd al vanaf het moment dat we in de taxi sprongen. En dan een film waarin het nooit echt gezellig afloopt.
De Chef Boekhouding had zo te zien ook vrij worstelen of taekwondo op zijn cv staan.
Er klonk iets als Five hundred dollar, waarmee de dimensies van de valstrik meteen haarscherp duidelijk waren. Wonder boven wonder slaagde mijn maat erin de rekening van wat bijna ons Laatste Avondmaal was geweest, terug te brengen naar $ 250,=. (Een bedrag dat waarschijnlijk ruim voldoende was om een extra verdieping af te bouwen.)
Meer zat er ook niet in zijn knip. Voor de zekerheid duwde mijn maatje zijn portemonnee wijd opengesperd onder de neus van de Chef Boekhouding. De financieel deskundige had zo te zien ook vrij worstelen of taekwondo op zijn cv staan. Als bijvak.
De lift naar beneden leek er 10 x langer over te doen dan het ritje naar boven. Maar de BG bereikten we wel degelijk. Een illusie armer – of juist rijker? – liepen we berooid terug naar ons hotel. Wat nog best wel moeilijk was in een metropool waar alleen Chinese karakters de weg wijzen.
Do’s & Don’ts
DO Ga altijd voor het avontuur als je op reis bent – zeker als je ver van huis bent. Maar gebruik wel je gezonde verstand. DON’T Als dat avontuur wordt aangeboden tegen een bedrag dat je zelfs in je dromen nog niet zou geloven, dan is het oppassen geblazen. DON’T Neem nooit te veel cash mee. Je creditcard kun je sowieso beter thuislaten.
Voor wie naar China gaat, check wikisexguide voor tips.
N.B. De afkorting BJ staat behalve voor blow job ook voor Beijing.
Op 8 april een nieuwe aflevering van E. Abendteuer.
