Sinds de jaren zeventig is er heel wat veranderd aan het haargroeifront. Toen ik een kind was keek niemand op van een beetje been-, schaam- of okselhaar: ik ging (moest) met mijn ouders mee naar het naaktstrand en wist niet beter dan dat op bepaalde plekken nu eenmaal weelderige bossen haar groeien. Wanneer de omslag precies kwam weet ik niet meer, maar wat ik wél weet is dat ik als zeventienjarige al vol overgave gebruik maakte van ontharingscrème, scheermesjes en de ladyshave.
Ik was als de dood dat vriendjes erachter zouden komen dat ik niet echt zo zacht en glad was als ze dachten.
Die vriendjes deden zelf overigens een stuk minder moeite. De keer dat ik er voor het eerst een trof met een enorme hoeveelheid borst-, rug- én bilhaar, ligt nog vers in mijn geheugen. Zelf vond hij dat reuze sexy, hij trok dan ook te pas en te onpas zijn shirt uit, ook in gezelschap. Zijn broek hield hij gelukkig wel aan. Maar goed, misschien lag het niet per se aan zijn lichaamsbeharing dat ik me al snel aan hem ging storen, als-ie echt leuk was geweest dan had ik zijn vachtje wellicht ook wel liefdevol omarmd.
Ook al leven we nu in de eenentwintigste eeuw en zijn we geëmancipeerd en zo, het blijft toch wel een beetje raar hoe we omgaan met haar op ons lijf. Oké, als ik naar de sauna ga en ik zie mensen (M/V) van middelbare leeftijd lopen die helemaal kaal zijn down there, dan vind ik daar eigenlijk wel iets van. Maar als ze puur natuur alles lekker laten wapperen, vind ik daar óók iets van. En al ben ik inmiddels zelfverzekerd genoeg om mee te doen aan de Instagram-trend ‘laat-je-okselhaar-staan-en-maak-een-foto’, ik zie eigenlijk geen echte reden om daartoe over te gaan.
Ik heb maar mazzel dat mijn vent niet zo’n harige beer is.
In de vakantie heeft hij soms een baardje van een paar dagen, maar dat valt in de categorie ‘best sexy’. En zijn borsthaar is vrij bescheiden. Voor de rest ben ik eigenlijk gewoon vóór knippen, scheren, en trimmen – voor mij geen #movember of #januhairy.
