Descanza en paz

Gisteren werden we overspoeld door een rouwgolf die niet tot de voetbalwereld beperkt bleef: Diego Maradona, de Argentijnse legende, is overleden. Hij was nog jong: 60.

Elke keer dat er iemand zo jong overlijdt is dat een extra schok voor de 50-plusser. Het herinnert je aan het einde. En zeker nu, als er iemand overlijdt die zo legendarisch, haast mythisch, is als Diego Maradona. Iemand waar velen van ons vroeger met losgeschroefde kaken ademloos naar keken.

Graag hadden we gelezen dat Maradona zich in zijn laatste dagen in het epicentrum van het leven bevond: fruitig, gelukkig, succesvol. Met een ontspanning die we allemaal hopen op ons zestigste te ervaren. Helaas zit dat er voor veel legendes, zo bleek weer voor Maradona, niet in.

Na een risicovolle hersenoperatie leek ‘Pluisje’ voorspoedig te herstellen. Maar al snel ging het minder. Hij kampte met ontwenningsverschijnselen – hij was sinds de operatie gestopt met drinken – en covid verhinderde de grote Argentijnse familiebijeenkomsten die hem moesten helpen met zijn gemoedstoestand. Een reis naar zijn geliefde Cuba werd opgezet om zijn herstel te bevorderen. Maar het kwam te laat. “Zijn laatste dagen was hij angstig, depressief en overstuur”, schreef een bekende Argentijnse journalist.

Maradona was een pyroclastische golf, overal waar hij kwam. Soms in positieve zin: als hij trillende verdedigers liet uitsmelten op het voetbalveld. Maar ook in zijn persoonlijke leven. Hij zat zo diep in de cocaïne en de drank dat hij uiteindelijk is opgebrand. Zo plots en snel als zijn voetbalspel. Misschien is het wel toepasselijk dat een man met zo’n grote snelheid en kracht, zo abrupt ten einde komt. Dat hij plots, op zijn 60e, zijn onbeweeglijke object raakt.

Nooit kwam hij in Nederland in actie. Door een doodschop was hij revaliderende toen Barcelona tegen NEC speelde in Nijmegen, te 1983. (Overigens een wedstrijd die je je nu amper kan voorstellen). In 1981 was hij wel in Nederland. Op het trainingskamp van Barcelona in Gelderland (glamorous!). Voetballen was toen bijzaak. Maradona had watergevechten met nabij trainende volleyball-dames en was vaker in hun ontbijtzaal te vinden dan in die van FC Barcelona.

In Argentinië staat het leven nu stil. Cliché: voetbal in Argentinië is een religie, en Maradona was jezus (mozes/mohamed – hangt ervan af wat je gelooft). In Nederland ook een beetje… Hij balt nu met Johan Cruijff op een wolk.