‘Tijd die, als ik eerlijk ben, waarschijnlijk vooral gevuld wordt met wachten op het onvermijdelijke: het einde. Ja, want als je het mij vraagt: wat moet je in godsnaam doen met al die uren nu het zinvolle werk achter je ligt? Oh, sorry, was ik cynisch?
Het begint al op je laatste werkdag. Je staat daar op hun afscheidsfeestje. Collega’s met hun fake glimlachjes, handenschuddend alsof ze je echt gaan missen. “Wat ga je doen met al die vrije tijd, Hidde?” Ach, de vraag die ze allemaal stellen. Alsof ze niet beter weten. Ik weet precies wat er gaat gebeuren: een existentiële crisis in slow motion. Want hoeveel lange wandelingen kun je maken voordat je je afvraagt of dit nu het is? De eindeloze horizon van niksen.
En dan komt het: “Hobby’s oppakken!” zeggen ze. Alsof ik nu ineens de drang voel om vogels te gaan spotten of te knutselen met schelpen. Tuinieren? Ja, gezellig, totdat je daar met een kromme rug op je knieën in de aarde zit en je je afvraagt of je niet beter alvast in je eigen graf kunt gaan liggen. Misschien moet ik me aanmelden voor een cursus keramieken. Of op yoga gaan. Daar sta ik dan, met andere bejaarden in te strakke leggings in een zaal vol wierook. Want we moeten flexibel blijven, tot in de dood, toch?
“Je kunt reizen, Hidde!” zeggen ze dan. Tuurlijk, ik ga nog even de wereld rond, maar ondertussen hou ik vooral rekening met waar de beste ziekenhuiszorg is en of ik mijn pillendoosje bij de hand heb.
Misschien toch maar een boottochtje langs de Rijn, daar zitten tenminste lotgenoten die ook langzaam aftakelen.
Niets zo’n geruststelling als collectief wegkwijnen.
Maar goed, ik zou positief moeten blijven. Dit is tenslotte een nieuwe periode. Een nieuwe fase waarin ik… wat? Iedere ochtend de krant kan lezen? Ik deed dat al, hoor. Misschien word ik nu eindelijk die man die commentaar levert op alles wat er mis is met de wereld, maar zonder dat iemand luistert. Heerlijk, niet? Alsof iemand je mening nog wil horen als je gepensioneerd bent.
Toch heb ik een paar voornemens. Niet te serieus natuurlijk, maar gewoon een beetje ludiek. Ik ga mijn eigen krant starten, Het Zwarte Gat.
Een cynisch blad voor de gepensioneerde man die zich afvraagt wat hij hier nog doet. Rubrieken als ‘De beste begraafplaatsen van Nederland’ en ‘Uitjes voor als je er genoeg van hebt’ komen erin. En wie weet, misschien start ik nog een YouTube-kanaal. ‘Hidde fantaseert over de dood’. Want dat is waar we nu heen gaan, toch? Laten we er dan maar het beste van maken.
Dus, collega’s, bedankt voor de borrel, de bloemen, en het oh zo voorspelbare horloge. De tijd tikt door, en ik wacht af. Tot het zwarte gat me inslikt, natuurlijk met een cynische glimlach.
Groetjes, Hidde (66, maar geen dag ouder dan 80 in mijn hoofd).
