Wat wil je later worden als je groot bent is een tweewekelijkse rubriek van Falder, met bekende en minder bekende 50+ mannen.
De achterliggende gedachte: 50+ is het nieuwe 40+. We worden steeds ouder en blijven langer fit. Met als gevolg dat als we de 50 gepasseerd zijn, we nog heel wat wensen hebben. Sterker nog, steeds meer 50-plussers dromen over nieuwe levens en carrières; want we zijn nog lang niet uitgeleerd, -gespeeld en -gelachen. Kortom, wat wil jij later (nog) worden? Wat staat er bovenaan jouw bucket list – en waarom?
Ditmaal de beurt aan Paul van Hooff, journalist, schrijver en avonturier, die in Bolivia woont. Wat wil hij nog bereiken?
Fernweh, de zucht naar het onbekende
Wat wilde je vroeger worden, later als je groot zou zijn?
‘Dat heb ik tot mijn twintigste nooit geweten. Ik groeide op in De Zilk, een bloembollendorpje aan de rand van de Waterleidingduinen. Als puber speelden we veel in de duinen, en als we dan met een groepje vrienden na uren lopen de zee bereikten, stond ik gefascineerd naar de horizon te turen.
Ik wilde weten wat er achter de einder lag, wie woonden daar, wat voor talen spraken ze er? Wat ik me van mijn jeugd kan herinneren is dat ik altijd maar dóór wilde. Misschien komt het omdat ik ben geboren in Kaduna (Nigeria), waar mijn vader als piloot werkte, en was het avontuurlijke a priori aanwezig.
De Duitse taal heeft er een prachtig woord voor: fernweh, de zucht naar het onbekende. Dus eigenlijk wilde ik avonturier worden, al realiseerde ik me dat dat geen beroep was waarmee je geld kon verdienen.
Later bedacht ik me dat als ik journalist zou worden, ik naar verre gebieden kon reizen. Dat ben ik toen gaan doen, journalistiek studeren aan de School voor de Journalistiek in Utrecht.’
‘De onrust die ik als adolescent voelde, is nooit weggegaan’
Ben je geworden wat je wilde worden?
‘De onrust die ik als adolescent voelde, is nooit weggegaan. Ik begon te werken als freelancejournalist met als specialismen de motor- en omroepjournalistiek. Op motoren voel ik me vrij. En belangrijk: ik ben buiten. Een motorfiets is voor mij hét vervoermiddel bij uitstek om te gaan avonturieren. Het meeste van Europa had ik op de motor bereisd, maar het waren trips die niet langer duurden dan een maand.
Voor het echte grote werk had ik nog niet de ballen. Mijn freelance praktijk liep erg goed en op een of andere manier vond ik het eng om mijn luxeleventje in Nederland of beter gezegd: in Amsterdam, waar ik lang woonde, vaarwel te zeggen.
Het avontuur begint waar de zekerheid ophoudt. Het koste me aanvankelijk veel moeite om die zekerheden achter me te laten.
Toch besloot ik op mijn 41ste die lange, onbepaalde reis te gaan maken. Ik liet mijn Moto Guzzi V7 overvliegen naar Anchorage in Alaska. Vandaaruit reed ik nog hoger naar het noorden, naar Deadhorse aan de Arctische oceaan.
In een lange zweefvlucht, die drie jaar duurde, ben ik vervolgens naar Ushuaia in de staart van Argentinië gereden. Onderweg bleef ik schrijven voor bladen en kranten. Deze reis was het grootste cadeau dat ik mezelf heb gegeven, het was mijn levenscadeau. Ik schreef er een mooi boek over Man in het zadel.
Ik vind het belangrijk om diep gekoesterde dromen te verwezenlijken, om te voorkomen dat ik later cynisch word.
Cynisme is de dood in de pot. Later ben ik met dezelfde Moto Guzzi, inmiddels dik veertig jaar oud, van Amsterdam naar Tokio gereden, waarvan grote delen in de winter.
Koud of warm, het maakt me allemaal niet zoveel uit, als ik maar buiten ben, de wind in mijn gezicht voel, steeds maar weer die horizon zie. Over die reis schreef ik het boek Van hier tot Tokio. Dus op de vraag Ben je geworden wat je wilde worden kan ik volmondig ‘ja’ antwoorden.’
Waar ben je achter gekomen in de loop van je leven? In hoeverre zijn je dromen veranderd of geëvolueerd?
‘Na de eerste reis ben ik in Bolivia gaan wonen. Ik ben er de trotse vader van de tweeling Santiago en Sebastian. Ik heb mijn vader de vliegenier maar enkele keren in mijn leven gezien.
Na Kaduna liet hij mijn moeder, mijn oudere broer en mij alleen in De Zilk achter.
Waarschijnlijk is dat de reden dat ik zo aan mijn kinderen hang, om niet in de voetsporen van mijn afwezige vader te treden. Kinderen laat je niet alleen, punt! Maar los van dit vind ik het prachtig en ontroerend tegelijk om te zien hoe ze opgroeien, hoe ze zich ontwikkelen. Zij zijn nu twaalf en erg goede voetballers.
Voordat ik mijn zonen kreeg heb ik nooit over het vaderschap nagedacht, vanwege die onrust, die Fernweh en de angst om in de voetsporen van mijn vader te treden. Nu Santiago en Sebastian in mijn leven zijn, voel ik me rijker dan ooit tevoren. Ik denk dat ik die vliegenier wel dankbaar mag zijn, door hem ben ik een betere vader voor de tweeling geworden dan ik ooit had durven dromen.
Dat het avonturieren op een laag pitje is komen te staan, neem ik uiteraard voor lief. Maar zeg nooit “nooit”. Met een laatste Afrika-reis zou ik teruggaan naar mijn roots wat ongetwijfeld tot nieuwe inzichten zou leiden, maar het is geen halszaak, zoals bij de eerste reis van Alaska naar Argentinië. Met die reis heb ik mijn leven als avonturier gered.’
Paul en zijn zonen
Tot slot, op een gegeven moment word je 70-80-90-100, wanneer is je (lange) leven echt geslaagd, voor je gevoel?
‘Onlangs kwam mijn roman De coureur uit. Dat zou ik nog willen bereiken; dat ik hier in Bolivia, waar we allemaal erg arm zijn, kan leven van mijn boeken met mijn tweeling aan mijn zijde. Mijn zonen zijn gescout door een voetbaltrainer. In november gaan ze een maand lang op proef bij een gerenommeerde voetbalschool in Santa Cruz en maken ze een (kleine) kans om profvoetballer te worden.
Ik sta daar volledig achter, want mijn ultieme droom zou het verwezenlijken van de droom van mijn zonen zijn.’
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebook-pagina.
