‘Annechien was buitenechtelijk de beroerdste niet. En het testosteron van Henk had aan éen bed niet genoeg. Kortom: mijn vroegere overbuurvrouw Annechien ging hartstikke vreemd met Henk van acht huizen verder.
Het begon járen geleden. Hun straatfeestflirt smoorde niet in het opruimen van de tuinstoeltjes. Annechien riep: de wijn móet op! Bij mij thuis! De slaatjes ook, zei Henk, meteen al gretig. Timmerman Henk had in onze buurt een zekere reputatie, wat zijn ogen zien raken zijn handen aan, maar van Annechien dachten we: ’s avonds laat wat praterig, volle maan, maar ’s ochtends vroeg weer moeke. Mis, dus. De affaire duurde jaren maar voordat het een publiek straatgeheim werd, was ik door een mengeling van geluk en intuïtie al helemaal wijs. Ik had de flirt gezien, daar had je geen nachtkijker voor nodig. Meteen ’s avonds laat, bij het ordenen van het straatmeubilair dacht ik al: Rob zal de spelbreker niet zijn. Halfgevulde flessen rode wijn gooi je niet weg, groot gelijk Annechien en ik zal je nóg een plezier doen: ik ga naar huis. Niemand stribbelde tegen. Annechien woonde pal tegenover mij en natuurlijk checkte ik die nacht, je bent journalist of je bent het niet, vanaf mijn donkere zolderkamer regelmatig of het al opschoot met de flessen en de slaatjes. Het schoot maar niet op.
In de weken daarna drong zich een ochtendpatroon op. Annechien en haar wettige helft, Mike, hadden een electronicabedrijf met twee gele bestelauto’s. ‘Mike’s Electronica. Gratis thuisbezorgd’, stond op de portieren. De bedrijfsauto’s stonden op hun ruime oprijlaan. Mike vertrok steevast om een uur of zeven, druk, druk, druk. Een paar uur later kwam Annechien uit huis. Ze stapte in de andere bestelauto en reed weg. Na twintig minuten kwam ze terug en reed de auto haar garage in.
De eerste keer dacht ik: Goh, Annechien haalt een vers broodje. De tweede, derde, achtste keer dacht ik helemaal niets. Vanaf de twaalfde keer begon er iets te dagen: het zou toch niet? Ik liet het erbij maar een paar maanden later zag ik het toevallig gebeuren. Voor de zoveelste keer was Annechien ’s ochtends van huis weggereden. En wat bleek: voor de zoveelste keer koerste ze regelrecht naar een beschut parkeerterrein vlak buiten de stad. Als het niet waar was! Henk! Timmerman Henk koerste ook naar het beschutte terrein. Wat zijn ogen zien!
Annechien parkeerde haar bestelauto naast de auto van Henk. Hij stapte snel uit en ging in de bestelauto liggen, onzichtbaar voor iedereen.
Annechien bleef routineus achter het stuur zitten, zodra de lading geborgen was gaf ze gas. Thuisgekomen reed ze haar garage in, garagedeuren dicht, buit Henk uit de auto en datte we toffe jongens zijn. Anderhalf jaar lang heb ik het aan niemand verteld, zelfs niet gehint, er was respect voor de vondst. Hadden ze het in een film gezien? Had Annechien zoiets ergens gelezen? ‘Tsja’, had Henk gezegd, ‘ik kan natuurlijk niet eerst een stukje door de straat kuieren om bij jou aan te gaan bellen’. Dus: bestelwagen-truc.
Twee jaar later kwam de affaire met veel kabaal aan zijn eind. En ondertussen woon ik allang ergens anders. Maar eergisteren zag ik, na zoveel jaren, opeens een bekend geel bestelautootje staan. ‘Mike’s Elektronica’. Gratis thuisbezorgd! Wie?’
(Annechien en Mike gingen uiteindelijk scheiden. Henk niet)
Dit verhaal komt uit de Nagelaten Werken van hoofdredacteur, schrijver en columnist Rob van Vuure.
Foto: Image by Freepik
