Elke ouder met volwassen kinderen vraagt zich weleens af: Ken ik mijn kind écht? Het is een onvermijdelijke vraag als je kleine hummeltje uitgroeit tot een onafhankelijke volwassene met een eigen leven. Otto Frank, de vader van Anne Frank, verwoordde het treffend: “Voor mij was het een openbaring. Een heel andere Anne werd onthuld dan het kind dat ik daar verloren had.” Indringend, maar herkenbaar. Gelukkig hoeven we er geen zwaar existentialistisch drama van te maken. Er zijn manieren om te ontdekken hoe goed je jouw volwassen kind kent – en hoe je dat kunt verbeteren.
- Delen ze hun diepste gedachten met jou?
Psychologen stellen dat emotionele openheid een goede graadmeter is voor een sterke ouder-kindrelatie. Maar laten we eerlijk zijn: je kunt niet verwachten dat je volwassen kind zijn of haar ziel bij jou op tafel legt tijdens elk etentje. Jeffrey Bernstein, een psycholoog en auteur, benadrukt dat veel ouders de emotionele diepgang van hun kind onderschatten, simpelweg omdat ze niet de juiste vragen stellen.
Sheri, een moeder van twee twintigers, ontdekte dit op pijnlijke wijze toen haar dochter ineens toegaf overweldigd te zijn door de toekomst. Sheri schrok, niet omdat haar dochter kwetsbaar was, maar omdat ze er nooit naar had gevraagd. Dus, beste ouders: vraag eens verder dan “Hoe gaat het?” Een subtiel “Wat houdt je tegenwoordig bezig?” kan wonderen doen. Of, als je echt dapper bent: “Wat denk je dat ik niet van je begrijp?” Spoiler: bereid je voor op verrassende antwoorden.
- Weet je wat hen drijft?
De volwassen versie van je kind is niet meer dezelfde persoon als die kleine jongen of meid die ooit een passie had voor dino’s of paarden. Hun doelen, interesses en zorgen kunnen enorm veranderd zijn. Maar hoe blijf je hiervan op de hoogte zonder het gevoel te geven dat je een onderzoeksjournalist bent?
John, een vader die dacht dat hij zijn zoon volledig kende, ontdekte bij een universiteitsbezoek dat zijn sportgekke zoon milieuwetenschappen studeerde. John was verbijsterd: “Sinds wanneer ben jij geïnteresseerd in klimaatverandering?” Het punt is: je hoeft niet alles te weten, maar blijf nieuwsgierig en geïnteresseerd zonder oordelen. Een simpel “Ik hoorde iets over je studie; vertel eens meer?” kan een wereld van verschil maken.
- Respecteer je hun grenzen?
Het kennen van je volwassen kind betekent ook accepteren dat er aspecten van hun leven zijn waar je nooit toegang tot zult krijgen – en dat is oké. Zoals Otto Frank aangaf, is de kloof tussen het kind dat je grootbracht en de volwassene die ze nu zijn, soms groter dan je denkt. Het is cruciaal om hun autonomie te respecteren.
Zie het als een plant die je ooit water gaf en nu zelfstandig bloeit. Je hoeft niet elke dag in de pot te graven om te zien of de wortels nog gezond zijn. Als ouder is het belangrijk om aanwezig te zijn zonder te overheersen. Of zoals mijn oma altijd zei: “Een beetje loslaten is soms de beste manier van vasthouden.”
Tot slot: Hoeveel moet je eigenlijk weten?
Misschien is de belangrijkste les dat het kennen van je kind geen eindbestemming is, maar een voortdurende reis. Het gaat er niet om elk detail van hun leven te kennen, maar om er te zijn wanneer ze je nodig hebben. Want uiteindelijk, zoals elke ouder weet, is liefde niet controle, maar vertrouwen. En een vleugje humor helpt ook: zeg tegen je kind dat je een geheimhoudingscontract hebt met jezelf. Misschien vertellen ze dan tóch iets meer.
Foto: Getty
