Peter, wat trof je aan bij Ans en Hans toen ze voor het eerst bij jou kwamen?
“Ans en Hans zaten muurvast. Hun huwelijk van 38 jaar leek op het oog stabiel, maar vanbinnen broeide een conflict dat hen bijna uit elkaar dreef. Ans zei letterlijk: ‘Ik voel me verlaten door de man die ooit mijn thuis was.’ Hans reageerde fel: ‘Als ik niet weg mag, stik ik hier.’ Het was intens. Je zag de wanhoop in hun ogen, maar ook een diep verlangen om elkaar te begrijpen.”
Wat was de kern van hun probleem?
“Ans voelde zich vastgeklampt aan het huis, een plek waar ze zich veilig voelde. Voor haar is dat huis niet zomaar bakstenen, maar een toevluchtsoord. Hans daarentegen ervoer datzelfde huis als een gevangenis. Hij barst van de energie en wil reizen, ontdekken, léven. ‘Ik heb nog zoveel dromen,’ zei hij, terwijl Ans zich afvroeg: ‘Ben ik dan geen deel meer van die dromen?’ Het verschil in tempo en behoefte was pijnlijk confronterend.”
Hoe heb je hen geholpen om uit deze impasse te komen?
“We hebben gewerkt met confronterende technieken, zoals spiegelgesprekken. Ze moesten elkaar aankijken en zinnen afmaken als: ‘Wat ik van jou mis, is…’ Dat ging niet zonder slag of stoot. Ans barstte in tranen uit toen ze zei: ‘Je trekt me steeds verder weg van alles wat ik ken.’ Hans beet terug: ‘En jij houdt me vast als een molensteen die me naar beneden trekt.’ Dat was een keerpunt. Ze moesten inzien dat hun liefde niet het probleem was, maar de manier waarop ze die uitdrukten.”
Wat kwam er uit deze gesprekken?
“Het moeilijkste moment kwam toen Hans zei: ‘Misschien moet ik weggaan, zodat jij gelukkig kunt zijn.’ Ans antwoordde daarop: ‘Als ik jou hier vasthoud, breek ik je. Maar als ik je loslaat, breek ik mezelf.’ Die woorden waren hartverscheurend, maar het bracht ook helderheid. Ans besefte dat Hans ruimte nodig had om zichzelf te blijven, en Hans begreep dat Ans haar thuis nodig had om zich veilig te voelen.”
Hoe ziet hun leven er nu uit?
“Ze hebben een compromis gesloten dat hun liefde versterkte. Hans gaat alleen op langere reizen, maar stuurt elke dag een bericht of foto om Ans te laten meegenieten. Ans heeft haar thuis verrijkt met nieuwe hobby’s en een paar keer per jaar plannen ze samen een reis die past bij haar grenzen. Een cruise of een romantisch weekend weg, waarin Ans zich veilig voelt en Hans toch iets nieuws ontdekt.”
Hoe kijken ze nu naar elkaar?
“Bij onze laatste sessie hield Ans Hans’ hand vast en zei: ‘Ik moest leren dat liefde niet betekent dat je altijd samen bent, maar dat je elkaars vrijheid respecteert.’ Hans keek haar aan en zei: ‘Als ik wegga, draag ik haar altijd met me mee. En als ik thuis ben, voel ik hoe ze me weer vasthoudt.’ Soms is liefde niet minder drama, maar méér leren dansen op de grens van verlangen en vrijheid.”
Peter, wat is jouw advies aan stellen die in dezelfde situatie zitten?
“Accepteer dat je niet altijd dezelfde dromen hebt. Liefde is niet hetzelfde willen, maar elkaar daarin ruimte geven. En ja, dat doet pijn. Maar zoals Hans en Ans laten zien: het kan ook leiden tot een nieuwe, diepere verbinding. Zelfs op je 63e.”
