Noem mij twee mannen die vuurtje stoken aan hun vrouw overlaten
Het Barbecue-beest geeft geen moer om het eten zelf. Het gaat het Barbecue-beest om het vuurtje stoken. Het Barbecue-beest op de camping: ’s ochtends rukt hij voor 06.00 uur de voortent open en staart quasi peinzend naar het hemel. “Hé, het wordt mooi weer. Zullen we vanavond gaan barbecueën?” Tegenspraak wordt niet geduld. Het Barbecue-beest staat al klaar met de lucifers. Hupsakee, de fik erin!
Bavianendrift! Allemaal professors in het vuurtje stoken
Het zal op de camping je buurman maar wezen. Weinig taferelen zijn zo pijnlijk aandoenlijk als een stel campingbuurmannen rond een barbecue.
“Nú extra kooltjes erbij.” “Neen neen, zo verstik je het juist.” Vuur maken is een precisiewerkje, vindt Het Barbecue-beest. Met een gestudeerde blik, alsof hij een chirurg is die op zuidpoolexpeditie een blindedarm verwijdert, legt hij millimeter voor millimeter de houtjes tegen elkaar. Dat is namelijk een oertalent dat de man gratis en voor niks bij zijn geboorte heeft meegekregen. De taakverdeling bij barbecueën op de camping: vrouw doet inkopen bij lokale supermarkt, vrouw maakt sausjes, dekt de tafel, houdt de kinderen bezig; man komt om een uur of vier ten tonele: spiest varkenshaas, marineert kip, vrouw bereidt salade, man maakt vuur.
“Kan het vlees er al op?”, vraagt de vrouw in haar superieure onnozelheid.
“Nee, natuurlijk nog niet. Héél even wachten.”
27 seconden later: ‘Ja, nú!’ En geen seconde later of eerder. Dat weten mannen precies. Dat was een genetisch geschenk voor ons bij de schepping. Tijdens het vlees eten kijkt Het Barbecue-beest steels naar de gloeiende kooltjes. Nog nooit zo’n mooi vuurtje gezien. En als een kleuter die bevestiging zoekt nog acht keer vragen: “Hij gloeit nog steeds lekker hè?”
Na het eten volgt het afwassen. Vruchteloos betoogt Het Barbecue-beest dat hij geen oerinstinct voor afwassen heeft.
