Het is weer zo’n typische middag rond ene uurtje of vijf. Je zit in de auto, op weg naar huis, en zoals gewoonlijk sta je vast in de file. De motor pruttelt zachtjes, de radio speelt oude hits uit de jaren ’80, en je hebt alle tijd van de wereld om na te denken. Wat zou er zoal door je hoofd kunnen gaan? .
Had ik toch dat sportschool-abonnement moeten houden?
Je denkt terug aan het moment dat je je sportschoollidmaatschap opzegde. ‘Ach, ik fiets toch genoeg,’ zei je destijds tegen jezelf, terwijl je wist dat het fietsen vooral naar de ijssalon was. Nu kijk je naar je buik die zich zachtjes tegen het stuur aan vlijt en vraag je je af of het niet tijd wordt om je oude vriend, de crosstrainer, weer op te zoeken. Maar dan bedenk je je hoe lekker dat biertje na het werk smaakt, en besluit je dat het leven toch ook om genieten draait. “Morgen misschien,” mompel je, wetende dat je dat al drie jaar zegt.
Waarom snap ik mijn telefoon nog steeds niet?
Technologie. Het blijft een mysterie. Je hebt die nieuwe smartphone gekocht omdat je dacht dat het tijd werd om bij te blijven. Maar het lijkt erop dat de telefoon jou steeds een stapje voor is. Je hebt nog steeds geen idee hoe je WhatsApp-stickers moet versturen en Siri begrijpt je blijkbaar nooit. Terwijl je in de file staat, probeer je voor de honderdste keer te bedenken hoe je die vervelende pushmeldingen uitschakelt. Heimelijk verlangt naar de eenvoud van de Nokia 3310.
Hoe kan ik nou weer vergeten zijn, waar ik mijn leesbril heb gelaten?
Het lijkt wel of de leesbrillen zich tegen je hebben gekeerd. Vroeger lachte je om mensen die hun bril op hun hoofd zetten en er dan naar gingen zoeken. Nu ben jij die persoon. Je vraagt je af of je een soort app kunt krijgen die je bril opspoort. Maar ja, dan zou je waarschijnlijk niet eens weten hoe die app werkt, dus laat maar. Misschien moet je gewoon een ketting kopen om je bril aan te hangen, net als je moeder vroeger had?
Hoe heb ik het ooit volgehouden om de hele nacht te feesten?
Je ziet een groepje jonge gasten in een cabrio naast je in de file staan. Ze hebben de muziek hard aan staan, en je kunt het niet helpen om even te grinniken. “Wacht maar tot jullie mijn leeftijd hebben,” denk je terwijl je terugdenkt aan je eigen wilde nachten. Ooit kon je doorhalen tot het ochtendgloren en nog steeds fris op je werk verschijnen. Nu heb je al een halve kater na één glas rode wijn. Je vraagt je af waar die energie toch gebleven is.
Zou ik toch die motor moeten kopen?
Je hebt het altijd al gewild: een motor, het ultieme symbool van vrijheid. Je hebt jaren geleden de knoop doorgehakt om het niet te doen, vanwege de kinderen, de hypotheek, en de angst om er misschien uit te zien als een man die door een midlifecrisis gaat. Maar nu, in deze file, lijkt het idee toch weer aantrekkelijk. Geen file meer, de wind in je gezicht, en eindelijk dat leren jack dragen dat je al jaren ongebruikt in de kast hebt hangen.
Wat zei ze nou ook alweer over het avondeten?
Terwijl je in de file staat, realiseer je je dat je vrouw iets tegen je zei over het avondeten voordat je de deur uitging. Maar wat was het ook alweer? Je probeert wanhopig je geheugen op te frissen. Was het dat je moest langsgaan bij de supermarkt? Of had ze gewoon gezegd dat ze iets zou klaarmaken? En als dat zo is, moet je dan wijn meenemen? Je besluit om op safe te spelen en belt haar op. ‘Wat eten we vanavond?’ vraag je, met een voorzichtig optimisme. ‘Ik zei toch dat we uit eten gaan?’ antwoordt ze met een zucht. Oeps. Toch maar een bloemetje meenemen.
Hoe lang nog tot mijn pensioen?
Terwijl je stilstaat, begin je te rekenen. Je hebt al een aantal jaar op de teller, en de gedachte aan pensioen begint steeds verleidelijker te worden. Je fantasie slaat op hol: geen files meer, geen werkstress, gewoon lekker genieten van de rust. Misschien kun je zelfs die motor kopen en eindelijk eens dat roadtripje maken waar je al zo lang van droomt. Maar dan denk je aan de lege dagen, het gepieker over wat te doen met al die vrije tijd, en besluit je dat werken nog wel even goed voor je is. “Misschien nog vijf jaar,” mompel je, terwijl je voorzichtig met je vingers trommelt op het stuur.
Waarom noemen ze dit de beste tijd van je leven?
Ze zeggen dat vijftig het nieuwe veertig is, maar soms voelt het meer als het nieuwe zestig. Je lichaam begint te protesteren tegen dingen die je vroeger moeiteloos deed, zoals uit bed stappen of een zak chips openen. Terwijl je in de file staat, vraag je je af waarom ze dit de beste tijd noemen.
Zou ze echt zo leuk zijn als ze eruitziet?
En dan zie je haar: een prachtige vrouw achter het stuur van de auto naast je. Ze heeft een zonnestraal die precies op haar glanzende haar valt. Je fantaseert even over wie ze zou kunnen zijn. Misschien is ze net zo intelligent als ze mooi is. Of misschien houdt ze ook van die klassieke rockmuziek waar jij zo gek op bent. je voelt die impuls om het raam naar beneden te draaien. Maar dan komt keert realiteit terug: ‘Ze is waarschijnlijk veel te jong voor me en ik zou waarschijnlijk net op het verkeerde moment over mijn leesbril beginnen,’ grinnik je in jezelf, terwijl je toch even spiekend kijkt hoe ze verder rijdt.
Beeld: Freepik/kues1
