‘You’r a Lady vreet als zuur door mijn trommelvliezen’

Kleuters denken dat hun moeder recht door ze heen kijkt en alles van ze weet. Zo voel ik me ook bij Spotify. Het Zweedse streaming muziekbedrijf legt me wekelijks op de pijnbank. Elke maandag offreert Spotify mij mijn persoonlijke ‘Discover Weekly’, samengesteld op basis van algoritmes die mijn muzieksmaak in kaart brengen.  Discover Weekly slingert me elke week een verzameling songs in mijn gezicht op basis van mijn playlists en klikgedrag. Alsjeblieft: “Nummers waarvan we denken dat je ze geweldig vindt”, zegt Spotify erbij.

De wekelijkse lijst met suggesties bezorgt me woede en schaamte tegelijk. Hoe zo, houd ik deze week van Light My Fire Remastered van José Feliciano? Die oorwurm uit de jaren ’60. Getverderrie. Het is wel het laatste nummer dat ik ooit zou opzetten, want Light My Fire in de versie van de irritante blinde bard (nog erger is zijn No Dogs Allowed) ontsluit bij mij het innerlijke concentratiekamp van al mijn jeugdtrauma’s. Alsof ik mijn moeder weer onderaan de trap hoor roepen aan mijn huiswerk te gaan. Deze week houd ik volgens Spotify ook van Fifty Ways To Leave Your Lover. Niks mis mee, maar dan zeker niet in de uitvoering van The King’s Singers. Verder Hey Jude (in de uitvoering van Wilson Picket) en You’re a Lady van Peter Skellern (vreet als zuur door mijn trommelvliezen). Oh ja, ook nog Ovunque proteggi van Vinicio Caposselo, een Siciliaan met een stem als een hees traporgel. Alsof ze deze week per ongeluk mijn playlist met die van de buurman hebben verwisseld (die inderdaad totaal geen smaak heeft, dat ben ik met Spotify eens).

Waarom is mijn Discover Weekly  een dodenakker van seniele seniorenmuziek?

Spotify denkt zeker te weten waar ik van hou. Vorige week kwamen ze met Hope of Deliverance van Paul McCartney op de proppen. M’n maag draaide om bij de gedachte dat de Zweedse piraten me zo suf en burgerlijk inschalen. Maar het ergste: ik loop nu al tien dagen achtereen onder de douche Hope of Deliverance te zingen, ik dek Hope of Deliverance-neuriënd de ontbijttafel, gezinsleden eten op hun kamer.

Dit is eigenlijk het meest confronterende: dat Spotify mij zelf beter kent dan ik mezelf ken. Ik zei het al: Spotify is net mijn moeder. Eerlijk is waar: er zitten soms parels in mijn Discover Weekly. Maar meestal walmt de playlist van woonerftruttigheid. Hoe ik ook mijn best doet. Elke week gooi ik – omdat ik niet als ouwe lul wil overkomen – mijn eigen playlists vol met nummers van mijn zonen. Ik peper er fanatiek Kanye West, Frank Ocean en R. Kelly doorheen (die ik echt de moeite waard vind). Maar mijn Discover Weekly blijft een dodenakker van seniele seniorenmuziek. Bovendien: rapper R. Kelly komt er niet door, omdat hij in de ban is gedaan door Spotify. De thuisgeweldadige heer Kelly heeft zich volgens de Zweedse Noormannen uiterst onheus gedragen tegenover jonge meisjes, wat ik goedkeur noch onderschrijf, maar als je zo aan de gang gaat weet ik nog wel wat artiesten om te boycotten. >>>

• Lange Frans (wegens wapenbezit)
• Gerard Cox (rechtse taal)
• Marco Borsato (ging vreemd, slecht voorbeeld voor de kinderen)
• Boef (naam zegt het al)
• Marco Bakker (doodrijder)
• Jet Rebel (springt regelmatig op tafels tijdens DWDD, slecht voorbeeld)
• Dreetje (Need I say more?)
• Herman Brood (snoof, ging vreemd als het leger, zelfdoding, slecht voorbeeld)
• Rob de Nijs (valt regelmatig van tafels)
• Frank Boeijen (onverstaanbaar).
• En oh ja: natuurlijk Vinicio Caposselo, ongetwijfeld een pizzeria-maffioos.

Ik ben bang dat archeologen na mijn dood mijn Discover Weekly opgraven en ze – volkomen ten onrechte – concluderen: “Hij was aardig en goedlachs maar hij had wel een ouwelullensmaak.” Dat wordt het algoritme van mijn leven.