Tom Dumoulin is een vat vol excuses. Niet nodig Tom
“Ik wil graag kijken of ik nog een grote ronderenner ben.” Als Tom Dumoulin zich dat gaat afvragen moet je op je hoede zijn, vindt FALDER’s Verwonderman. Het werd in deze Giro een fiasco. Het is een repeterende breuk in het wielerleven van Tom Dumoulin. Dumoulin is de Memphis Depay van het wielrennen. Altijd heel veelbelovend maar ook vaak net niet of helemaal mis als je op hem gaat rekenen. Verklaard door Tom met psychologische uitweidingen die vooral Dumoulins gymnasiumachtergrond verraden. Terwijl een beetje wielerkenner weet: des te hoger de opleiding, des te slechter de wielrenner. Een renner moet boekverbranden en stoempen, meer niet. Dagblad Trouw kopte een weekje terug boven een pagina Dumoulin: “Je kunt er ook gewoon mee stoppen, Tom Dumoulin, nu!”
Mevrouw Verwonderman houdt totaal niet van wielrennen en kent geen enkele wielrenner. Op Tom Dumoulin na natuurlijk. Ze kent hem van grote, onvermijdbare interviews in haar ochtendkrant en onontkoombare televisiegesprekken op prime time waarin Tom van alles belooft, vreest & verwacht (“hopelijk heb ik opnieuw goede benen”). Steevast gevolgd door – een week of zo later – een klein berichtje achterin de krant waarin staat het niet gelukt is door ‘slechte benen’, ‘buikpijn’ of ‘gymnasiumachtergrond’. Dat begint haar behoorlijk op te vallen, dat patroon, en ze heeft gelijk. Zo kennen we Tom.
‘Ik wil kijken of er in mij een hartchirurg schuilt’
“Ik wil graag kijken of ik nog een grote ronderenner ben.” 4 pagina’s interview op maandag. Vijf dagen later, een berichtje onderin pagina 29: “Neen, dat is niet meer zo.” Tom is grenzeloos. “Ik wil graag kijken of er in mij een grote circusclown schuilt.”4 pagina’s interview op dinsdag. 1 klein berichtje op zaterdag: ‘Neen, dat bleek niet zo.”
“Ik wil graag ontdekken of er in mij een hartchirurg schuilt.” Lang televisie-interview op zondag. Klein berichtje op woensdag, pagina 17: “Neen, Dumoulin wordt geen hartchirurg, patiënt overleden.” Enzovoort. Maar de Dumoulisten* onder de wielerverslaggevers blijven langskomen bij Tom. Ze krijgen er niet genoeg van en Tom levert altijd. Hij is de Raymond van Barneveld van het peloton. Een kleine bloemlezing. Toms recente kruistocht op de Etna. “Daar reed hij, vroeg gelost, eenzaam.” Negen minuten verloor de ‘ronderenner’ op 1 vulkaan. Tom verklaarde ‘de power van vroeger’ niet meer te hebben. Mogelijk naweeën van corona?
"Rugklachten." "Corona." "De Power is verdwenen..."
‘Het komt er niet uit, de benen lopen vol’
“Te groot dat circus, al die aandacht en stress. Dumoulin zit vastgeketend in de kooi van zijn faam, zijn verleden en zijn topsalaris”, schreef de Volkskrant. Tom Dumoulin: “Het probleem van de laatste drie jaar was dat ik het plezier in mijn job verloor.” Er is geen wielrenner die zijn fiasco’s mooier weet te schilderen. “Ik heb er hard voor gewerkt, net zoals altijd, maar het komt er niet meer uit. Het lichaam reageert niet meer zoals ik wil. De benen lopen vol en ik heb niet meer de power van een paar jaar terug. Ik kan ook niet zeggen waar het aan ligt.”
Er is altijd een vage verklaring. Rugklachten. Besmettingen met coronavirus. Geen ritme. ‘Ik kwam voor de winst, maar voelde me goed en sterk.’ Na opgave in de Ronde van Catalonië: ‘Wat het probleem is, daar hebben we nog geen idee van.’ Rugproblemen. Of juist niet. De ploegleider in AD: “Dinsdag na de aankomst was hij al niet super, maar wat het probleem is, daar hebben we nog geen idee van. Dat zal de komende dagen moeten worden uitgezocht.” Alsof ze het over een paard hebben, je kunt het hem ook vragen. Maar Tom weet het ook niet.
In de Giro van 2019 viel Tom op zijn knie en zo vervloog ook een nieuwe Tourstart. Tom vraagt zich af of hij wielrennen nog wel leuk vond. Heel ontwapend, maar daar word je niet populair van bij ploegleiders.
“Ik ben helemaal naar de klote”
Spread in de krant in 2020: ‘Vijf redenen waarom Tom Dumoulin de Tour gaat winnen.’ Ik wil het niet meer lezen! Zadelpijn in 2020… Kwam er ook nog bij; het is altijd wat met Tom. Dumoulin zegt ook nog: “Ik ben helemaal naar de klote.” De begenadigde veelschrijver Frank Heinen introduceerde in 2018 het *Dumoulisme. Het Dumoulisme is volgens Heinen een never ending verjaardagskaart. Heinen: “Ik ben natuurlijk al jaren Dumoulist, ik mag zelfs met enige trots zeggen dat ik de stichter ben van deze vreedzame religie waarvan de aanhangers geloven dat er naast het aardse en het stoffelijke niets is, nada, zerozerozerozerozero, behalve dan de gerede mogelijkheid dat Tom Dumoulin een koers wint waarop hij zijn zinnen heeft gezet. Op die mogelijkheid, op die kans vestigt de Dumoulist zijn hoop. Het Dumoulisme is het geloof van de hoop.” Het geloof groeide en het Dumoulisme rond de ‘Verlosser uit Kanne-net-over-de-grens-bij-Maastricht’ groeide. “De Giro werd gewonnen, het WK werd gewonnen en het Dumoulisme kende geen grenzen meer.” Enzovoort. Maar ja, toen begon Tom te sukkelen en het Dumoulisme “smeulde nog slechts”. De ‘schoonzoon der schoonzonen’ meldde zelfs dat het hem allemaal ‘een rotzorg zou zijn’.
Maar laten we toch niet vergeten: Tom was ooit in full swing. Won belangrijke tijdritten, grote koersen, tweede in de Tour, eindzege in de Giro, Olympisch zilver. Mevrouw Verwonderman slaat de grote interviews nu over, maar ik vreet ze nog altijd en blijf geloven in Tom. Tegen beter weten in.
