Het zijn de oneindige vragen van het universum
Wat is de betekenis van het leven? Bestaat god? Wie was de beste Beatle? Het nieuwe album van Paul McCartney lijkt die vraag eindelijk te beantwoorden.
Toen Paul McCartney, na de desintegratie van de Beatles vrijwel onmiddelijk een solo-album uitbracht (McCartney, creatief betiteld), werd hij door het gnomenras van muziekcritici weggehoond. Beatle-onwaardig, vonden ze het. Nog erger vond men het vervolg: Ram. Een happy family album met vrouw Linda McCartney. Bespottelijk, die vrouw kon helemaal niet zingen. Het hysterischegeschreeuw van de gehate Yoko Ono had tenminste nog de schijn van kunstzinnigheid. Na Ram verstopte McCartney zich opnieuw in een band: Wings. Maar ook dat eindigde. En Paul kwam terug met McCartney II. Alsof hij hoogstpersoonlijk een trap in het kruis van de voorvaders van de Rock ’n Roll gaf. Een muziekterrorist, die McCartney.
Maar als een goede wijn, of een religieuze doctrine, groeide de waardering van de gehate albums met de jaren. McCartney I was tóch een heerlijk rock-album, met klassiekers als Maybe I’m Amazed. Deel II was revolutionair, een experimentele synthesizerplaat die heden is herontdekt door hippe dans dj’s.
En nu: deel 3. En dit keer haten critici het album niet direct. Er zit nog verbetering in die oude McCartney. Het album is niet verrassend. Het zijn elf nummers, gespeeld en geproduceerd door Paul alleen. En het is een typisch album voor de Beatle-bassist. Genialiteit, in Deep Deep Feeling, staat pal naast een van de meest oubollige nummers die je ooit hoorde (Lavatory Lil, ja, het is zo erg als het klinkt). Seize The Day is een nummer zo typisch McCartney dat het lijkt alsof het door Beatle-imiterende kunstmatige intelligentie is gemaakt. Maar Deep Down toont weer een groovy R&B kant die niet zou misstaan op een nummer van een Amerikaanse rapper.
De afsluiting van de trilogie is een triomf. Een afrekening met de honderden muziekcritici die hun snoeiharde commentaar keer op keer zagen verwelken. En een zegel op de reputatie van McCartney als beste Beatle. De enige van de vier wiens muziek de jaren overleefde, rijpte en beter werd, als een goede wijn, of Meryl Streep. En (beetje flauw misschien) de enige die zestig jaar na zijn doorbraak nog even een topabum schrijft in zijn eentje.
Wat vinden jullie?
