Situatie een heel kattenleven later: de kat heeft suiker en staat nu op een duur insuline-regime
Alle voorgenomen vakanties en weekendjes van Falder’s VERWONDERMAN en -VROUW ZIJN ingetrokken. “Over mijn lijk”, zei ik 15 jaar terug. “Een kat is wel het laatste beest dat hier in huis komt.”
Een hond gééft liefde, een kat néémt liefde. Weet je dat een pissende kat stinkt als een ongestelde non op een gloeiende plaat?” “Die heb je niet van je zelf”, zei VERWONDERMAN’S vrouw.“ Klopte. Het klonk zelfs niet origineel.
Het schattige pluizige beestje dat er toch gewoon kwam, werd begin dit jaar 15 jaar oud; dan zijn de meeste katten wel op. Ik begon al uit te kijken naar haar dood, het was mooi geweest, ik wilde weer onbelemmerd zes weken door New Mexico reizen. Vorige week zei de dierenarts dat de kat suiker had. Een grote-mensenziekte als je het mij vraagt. De vet wist raad: 2 x per dag op vaste tijden (zelfs op de minuut) een peperdure insuline-injectie, 1 x in de twee weken op consult bij de immer lachende dierenarts met die hysterische assistentes die allemaal hun Duitse Herder en knuffelrat mee naar het werk mogen nemen. Om de suikerwaarde te testen. De kat is een wandelend ribbenkastje maar wordt steeds tieriger.
Als ze dan toch een spuitje moet...
Dit had uw VERWONDERMAN nooit gedacht: dat hij de laatste jaren van zijn mooie leven thuis zou blijven voor een kat. Eén dagje weg mag zelfs niet, anders schoppen we het injectie-ritme in de war. “Kunnen we haar niet gewoon laten afmaken”, opperde ik. “We hebben er toch 15 jaar lol van gehad, nu is het onze beurt.” Het is een beetje dapper doen zonder klappertjespistool. Je durft het hardop te zeggen, omdat je weet dat het toch niet gebeurt. Bovendien word je als oudere man des huizes al jaren niet meer serieus genomen.
Dat is wat me nog het meest verwondert: ik ben stiekem van het beest gaan houden. Ik denk dat ik later een eenzame oude man word, die in zijn eentje de verjaardagen van zijn kat viert.
