Als ik Lieuwe zie zonder dat zijn vrouw Geke erbij is, gaat het meteen over Vera. Zoals afgelopen zondag. Lang geleden gingen Lieuwe en Vera met elkaar, ze werkten allebei op het reclamebureau waar ik ook wel eens kwam.
Ze zijn nooit officieel getrouwd maar gaven op een bepaald moment wel een zogenaamd trouwfeest met zogenaamde getuigen en een zogenaamde trouwambtenaar en een zogenaamde Dolly Parton. Ik verloor ze uit het oog totdat ik Lieuwe twintig jaar geleden weer tegenkwam. Nog tijdens de verbazing vroeg ik hoe het met Vera ging. Lieuwe: ‘Laten we wat drinken’. Op het terras: ‘Met Vera, dat was fantastisch. We zijn gaan reizen. Japan, Vietnam. Net zo lang weggeweest tot ons geld op was. En hier hadden we meteen weer werk’. Ik hoefde niets te vragen, Lieuwe vertelde graag. ‘Maar jôh, wat ik nooit had gedacht: opeens was ze verdwenen. Gewoon wég. Bleek later dat ze al een tijdje met een Groninger ging’. Hij keek me aan. Ik dacht: ‘Tja een Groninger, daar kun je niet tegenop’, maar grappig doen was voor later. Lieuwe wist zelfs jarenlang niet waar Vera woonde. ‘En hoe gaat dat, na een paar jaar ontmoette ik Geke, en daar ben ik nog steeds mee’. Met Geke kreeg Lieuwe drie kinderen. Maar uit alles bleek dat Vera eigenlijk de liefde van zijn leven was. De liefdevolle gretigheid waarmee hij ook in onze latere ontmoetingen over haar sprak, onderstreepte dat. Elke keer weer blij dat hij een ‘Vera-weter’ tegenkwam.
Lieuwe: ’En toen ging na een paar jaar, ik was al met Geke, we hadden al een kind, opeens de telefoon’. Vera aan de lijn. ‘Ze zei dat ze zomaar belde, maar in het gesprek bleek dat ze me wilde vertellen dat ze in verwachting was. Snap jij dat?’ Eigenlijk wel. Lieuwe: ‘Het bleef bij dat telefoontje. Daarna weer niks, tot anderhalf jaar later. Wéer Vera. Ze lag in het ziekenhuis, in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Ze zei alleen maar: het gaat best goed met me’.
Ik kwam Lieuwe de laatste twintig jaar zes keer tegen, en zes keer vroeg ik meteen of er nog gebeld was. Lieuwe, tien jaar geleden: ‘Ja, om te zeggen dat ze ging verhuizen’. Lieuwe, vijf jaar geleden, midden op straat: ‘Ja, haar man is overleden’.
Lieuwe, twee jaar geleden: ‘Ja, nog maar kort geleden. Vanuit het Antoni, weer mis. Klonk voor het eerst helemaal niet goed. Bij nog een keer zou het echt mis zijn’. Zijn toon was bezorgd.
En nu, afgelopen zondag. Ik overdacht de situatie. Grote liefde verdwijnt opeens uit je leven, nooit meer gezien, grote liefde belt af en toe, alleen bij existentiële zaken: trouwen, kind krijgen, man dood, verhuizen, Antoni van Leeuwenhoek. Ik zei elke keer: ‘Ga er heen’. Maar nee, dat kon hij niet doen, Geke hè.
Waar ging het de laatste keer over, vroeg ik. Lieuwe: ‘Vera lag toch weer in het ziekenhuis, maar mocht naar huis. Ze kan verder niet meer geholpen worden. Ze huilde af en toe. Ze woont nu bij haar dochter’. ‘Ga nu naar haar toe’, zei ik, voor het eerst streng, ‘ga er heen, ik weet zeker dat Vera dat geweldig vindt’. Lieuwe keek mij aan en haalde zijn schouders op.
Deze column van Rob van Vuure (Bladendokter, columnist o.a. in MarketingTribune) verscheen eerder in het Haarlems Dagblad
Foto’s: Unsplashed
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
