In 1970 verdiende ik als leraar Geschiedenis op de middelbare school 429 euro bruto per maand. De huur van het huis bedroeg 60 euro en werd iedere maand door de eigenaar, de heer Baks, directeur van de plaatselijke meubelfabriek en eigenaar van drie panden in het dorp, opgehaald in een zwarte, fluwelen zak die nog het meest deed denken aan de collectezak die iedere zondag in de kerk rondging voor het goede doel: een weeshuis in Afrika, een school in Zuid Amerika.
Rijkspostspaarbank
Het mag nu weinig lijken, ik verdiende genoeg om mijn gezin te onderhouden en om twee keer per jaar met vakantie te gaan in eigen land. Of één keer per jaar naar een camping in de Dordogne. En dan bleef er ook nog wat over om te sparen, hetgeen ik deed bij de Rijkspostspaarbank. Een door de overheid in 1881 opgerichte bank die tot doel had het sparen te bevorderen en daarmee de mensen te verheffen.
Sparen
Elke maand bracht ik er 50 gulden in contanten naartoe, welk bedrag vriendelijk in ontvangst werd genomen door de dienstdoende ambtenaar achter het glazen loket, die er vervolgens aantekening van maakte. Werd ik er rijk van? Nee. Was ik gelukkig? Tevreden, zou ik het willen noemen. Gerustgesteld, zo u wilt, want ik wist dat mijn geld veilig was. Wilde ik meer? Nou nee. Het gras is zo groen als men het beleeft. In mijn omgeving verdiende men ongeveer eender. Goed, de overbuurman had een Opel Admiral, terwijl wij een Ford Cortina hadden, maar dat was het dan ook wel. Ook hij had zijn spaargeld netjes op de Rijkspostspaarbank staan.
ING
In 1986 werd de bank geprivatiseerd tot de Postbank, die later weer opging in de ING. Wat dat voor dramatische gevolgen heeft gehad weet u. In 1970 verdiende een bankier drie keer zoveel als een leraar. Nu verdient meneer Hamers 125 duizend euro bruto per maand; een leraar in het voortgezet onderwijs 3,5 duizend.
En alsof dat nog niet genoeg was bleek afgelopen week bleek dat hij vond dat hij recht had op het dubbele. Nee, niet de leraar, meneer Hamers.
Dat gaat gelukkig niet door, maar het zegt alles: vlak na de crisis leek het erop dat bankiers wat geleerd hadden; nu weten we beter.
De vos groet alleen de heg als hij de tuin in wil.
Joop Luitjens (geboren 21 januari 1921) is een voormalig geschiedenis leraar en inmiddels sinds 1987 gepensioneerd. Hij volgt het nieuws goed, hij spelt de krant met een vergrootglas, en vindt daar wat van. Hij is op tachtigjarige leeftijd begonnen met internet en kan geen dag zonder. Het werken op de computer gaat langzaam, maar ach, hij heeft de tijd. Zo is hij ook bij Falder terecht gekomen: hij las een artikel naar aanleiding van een storm deze winter, waarin gemeld werd dat er in 1961 ook zo’n zware storm geweest was. Hij schreef een mail naar de redactie dat hij zich die storm nog goed herinnerde en zo werd het idee geboren om hem columns te laten schrijven.
