Komend weekend is mijn vent een paar dagen van huis: hij gaat op mannenweekend met drie vrienden. Je zou denken dat zoiets heerlijk simpel is: je laadt de achterbak vol met kratten bier, brandhout en spareribs, rijdt naar een of andere boshut en klaar ben je. Maar nee, het had heel wat meer voeten in de aarde, dit weekendje weg.
Laat ik beginnen te vertellen dat alle vier de deelnemers aan dit specifieke weekend 50+ zijn.
Ik denk dat dat relevante informatie is, want waar twintigers niet zo moeilijk doen en alles al snel best vinden, waren er hier vier volwassen kerels in het spel met allemaal hun eigen voorkeuren. Vriend 1 is de perfectionist, hij legt de lat hoog. Vriend 2 is de burgervader, hij houdt van voorspelbaarheid en het nodige comfort. Vriend 3 is de autist, wat zich vooral uit in het feit dat hij niet actief deelneemt aan de Whatsapp-groep en zich pas vijf dagen later in de discussie mengt. Mijn eigen vent noem ik voor het gemak de activist: hij schopt graag overal tegenaan en heeft bij voorkeur een afwijkende mening.
Ja, spreek dan nog maar eens een mannenweekendje af waar iedereen het mee eens is. Het begon met het enthousiaste voorstel van de perfectionist om naar Napels te gaan.
De activist: “Voor twee nachten naar Napels vliegen? Denk even aan de footprint die dat achterlaat. Wat mij betreft blijven we dichter bij huis.”
De burgervader: “Nou, die stoffige Belgische steden heb ik anders wel gezien inmiddels.”
De perfectionist: “Wat wil je dan gast, een weekend Deventer of zo? Doe even normaal.”
De activist: “Als jullie naar Napels gaan, ga ik niet mee.”
De autist (5 dagen later, midden in de nacht): “Wat is het plan nou?”
Nadat het Napels-plan was afgeschoten, passeerden meer opties de revue. Bilbao, daar is zo’n mooi museum. Maar ja, ook vliegen, dus een no go (de activist). Newcastle dan, daar kun je met de boot heen.
Oh wacht, zo’n overtocht duurt best lang en we hebben maar een weekend (de perfectionist). Parijs, lang niet geweest. Nee, te duur, een goede prijs voor een pilsje is ook belangrijk (de autist). En de Franse bedden liggen sowieso voor geen meter (de burgervader). Tot ze bedachten dat ze in plaats van naar een stad ook iets in de natuur konden boeken. Beetje fikkie stoken, beetje fietsen. De Belgische Ardennen, ja, daar kon iedereen zich in vinden. Kortom, na ongeveer een half jaar bakkeleien kon eindelijk de vlag uit.
Maar toen gooiden de aangescherpte coronaregels roet in het eten. Mensen uit ons deel van Nederland zijn in België niet meer welkom.
Dus gaan de mannen nu naar een huisje in Zuid-Limburg. Tja, een stuk minder glamourous dan Napels en ook wel wat minder exotisch dan de Ardennen. Maar gelukkig zitten ze lekker dicht bij de Brand-brouwerij, dus een pilsje zal vast wel te betalen zijn.
